Yavuz'un güzel ruhu için...

BEYOĞLU sokaklarından akıp gelen tepeden tırnağa siyah giyinmiş uzun saçlı ve soluk benizli tipler...

Daracık merdivenlerden süzülüp girilen mekânda bugün ancak rüyada görülebilecek bir ekip kaptırmış gidiyor sahnede.
O zamanlar da rüya gibiydi ya zaten ekip, neyse.
Davulda rahmetli Kerim Çaplı, basta Sunay Özgür, gitarlarda Batu Baba (Mutlugil) ve biricik Yavuz Çetin.
Blue Blues Band'in Mojo'da, Hayal'de, Kemancı'da çaldığı geceler adı konulmamış bir rock örgütü toplantısı gibi olurdu.
Rahmetli Yavuz Çetin'i MFÖ konserleri veya bunun gibi başka hadiselerde de dinlemişliğimiz vardır ama en çok Blue Blues Band performanslarını kovalardık.

*

Yavuz için "Başkaydı, bambaşkaydı" demek bile kesmeyecek.
Şanslı bir rock'çı olarak pek çok iyi gitarist dinledim, dinlemeye de devam ediyorum hayranlıkla ama Yavuz gibisini dinlemediğimi söylersem utanacağımı sanmam.
İlahi bir dokunuşu vardı.
Ne kadar basit gösterirdi her şeyi...
Boşluk bırakmadan, abartmadan, her sesi yerli yerine koyarak, dinleyeni müziğin içine/fırtınanın ortasına çekerek, sararak ve sarmalayarak...
Söylemeye çalıştığımı aslında Özkan Uğur şahane özetlemiş:
"(Yavuz Çetin) Nasıl çalınacağını değil, hangi ruhla çalınacağını göstermiştir..."
Olağandışı gitar yeteneğinin gölgesinde kalsa da sesini ve şarkı söyleme tarzını da severdim.