12 Eylül ve 28 Şubat’tan bugüne demokratlar

12 Martçıların önünü açtığı koalisyonlarla gelen istikrarsızlık, bir başka ihtilâlin gerekçesi yapıldı.
12 Eylülcüler, ülkeyi koalisyonlara mahkûm eden siyasî yapıyı yerden yere vururken, eskiyi silip yeni bir siyaset inşasına soyundular. Bu işi de, “Siyaset emir-komutayla tanzim edilmez” diyerek, ihtilâlcilerden “Bu işi bana bırakın, siyaset tarlasını ben düm düz ederim” taahhüdüyle icazet talebinde bulunan Turgut Özal üstlendi.

Bir taraftan “dört eğilimi birleştirme” sloganıyla siyasetin dört ana damarını tek partide toplamak gibi sosyal gerçeklere tamamen zıt bir işe girişen Özal, diğer taraftan ANAP’ı AP tabanına oturtmayı hedefleyen bir strateji uyguladı. Ve ihtilâlcilerin diğer partiler gibi AP idarecilerine de koyduğu siyaset yasağı, bunu kolaylaştırdı.

Ama bu hesap, bilhassa siyasî yasakların referandumda kıl payıyla da olsa kalkması sonucunda bozuldu. Yasaklı liderler tekrar partilerinin başına dönerken, dört eğilim de aslî adreslerine avdet etmeye başladı.