Gülümsemek

Gülümsemek, rahmet busesi gibi dudaklarda ürperen iç huzurun, ilahi cömertliği andıran bir coşkuyla paylaşımı vakasıdır. O, kişinin önce kendisiyle sonra uzak-yakın çevresiyle, nihayet bütün varlıkla barışık olabilmesi; insani değerleri teker teker içselleştirerek hayat realitelerine yorumlayabilmesi; özüyle alakalılar da dahil her türlü kader macerasını dıştan bir gözlemci serin kanlılığı ile seyredebilmesi neticelerinde taçlanan fıtri olgunluk halidir. O, bazen “rıza” rengi, bazen hikmeti kavrama, algılama refleksi, bazen de hadiselerin çehresindeki ilahi lütfu idrak derinliğidir.

Gülümsemek,  ontolojik neşideye iradi uyum,  kozmik sürura aktif katılımdır. Sabır şarttır, sevgi kaçınılmazdır, şükür vecibedir, iyimserlik öncelikli ilkedir, önsezi elzemdir. Gülümsemek, muştuya talip, muştu ise kendini ifadede gülümsemeye muhtaçtır.

Gülümsemek, burukluğa reddiyedir. Gama, kasavete, karamsarlığa geçit yoktur. Yeis, ümitsizlik sürekli sürgündedir.