Aşıklara ayna

Duvardaki aynanın neyi yansıttığını sonradan fark edecektik. Çünkü o anda maşukla aşık hepimiz bir aradaydık ve aynanın içindeki sırrı paylaşmaktaydık. Birbirimizin en güzel yüzüne bakıyor, aynada henüz görmediğimiz yüzlere suretimizi aksettiriyor, ışığın kırıldığı bütün şeffaf yüzeylerden düşüyor, dağılıyor, toplanıyorduk.
Varacağı hedefe mahkum bir ışık huzmesi gibi, istikamet belliydi. Aynayı şahit tutuyorduk, sağdan sağa.
Soframızın bereketi, seven ve sevilenin nurundan yansımıştı. Sobada kestaneler pişerken, gönül küllerinden güz gülleri açmaktaydı. Güz gülleri. Ömrümüzün sonbaharında, dallarımızı iyice sarkıtıp serbest bırakmış, tatlı bir yorgunluk içinde, düşeceği toprağı özleyen birer yaprak gibi hışırdayıp duruyorduk. Goncadan güle dönüp açıldığımızda, Elmalı'daydık!
Evet, Antalya'nın kalbinden ruhuna makamlar geçmiştik göz göze, diz dize. Burada aşıklar silsilesini analım, Vahip Ümmilerin, Sinan Ümmilerin, Niyazi Mısrilerin sözlerinde canlanalım derken... Dipdiri nefesin içinde soluğumuzu tutmuş, kıpır kıpır açılıyorduk.
***
Bir süre sonra apaçık olacaktı halimiz; sadece duvardaki aynadan değildi bize yansıyanlar. Kendimizi maşukun yüzünden seyrediyor, nefsimizin geldiği aşamaya göre, bakışımızı derinleştirmeye çalışıyo