‘Güzel ahlâk’ın mahallesi cemaati olmaz!

Muhafazakâr kesim iktidarın nimetlerinden yararlanmaya başlayıp da zaaflarıyla yüzleştikten sonra kendi nefsini sorgula maya başladığında hep aynı şeyi gözlemledim: Yetiştiğim çevrede 80 sonrası ‘muhalif yerli-Batılı laik’ kitlenin idealist sosyalist ahlaklı elemanları nasıl değerlerinden çözülme sürecine girmişse, tıpkı onların yaşadığı gibi bir liberalleşme serüvenini ikinci kez seyrediyordum.

“Biz Müslümanız, bu kapitalist küresel sisteme uymak zorunda değiliz” diye başlayan serzenişlerin hayat pratiklerinde nasıl da silineceğini az çok görebiliyordum. Hatta zaman zaman konuşuyordum da muhafazakâr kesimden eş dostla.

“Henüz parayla övgülerle, iktidar alkışlarıyla, itibar ve şöhretle, protokol sıralarıyla, gösterişli evlilik törenleriyle, çocukların kolejlerde okumasıyla sınanmadınız ki. Korkarım aynı yanılgı içindesiniz” diyordum. Gerçekten de özellikle son on yıllık süreçteki özeleştirilere bakınca, en yakınımdaki muhafazakâr eş dost ahbap bu anlamda ahlakî çöküntü içinde olmaktan nasıl kurtuluruz derdiyle dertlenmiş durumdalar giderek her fırsatta.

***

Çoluk çocuk yetiştirmek dahi büyük sorumluluk böyle bir iklimde. Bir yandan ‘milli ve yerli’ değerlerimizi yetkin hale getirip sahip çıkalım, bir yandan dünyaya açık, Batıyı bilen gençler yetiştirip dört bir yana salalım derken gençler sosyal medyanın baskın gücüyle küresel tektip bir yaşam tarzının esiri olmaya başladı giderek.

Çocuklarıyla sınanan muhafazakârlar aile yapısında da çıkmazlara düştü. Kadın erkek ilişkileri giderek hak talep etme ve sen ben davaları yüzünden sabır tahammül ve rıza parametrelerinden koptu. Aileler kolayca dağılmaya başladı. “Ne farkımız var laik kesimden” diye sitem edip duruyor en yakınlarım.