Hayır çayını evet demiyle yudumlarken / Yellice’nin üveyikleri

Oturduğum kahve dükkanının kapısı açıldı ve büyük bir tantanayla içeri referandum kampanyası yapan birileri girdi, paket içinde hediyeler dağıtıldı ve hızla çıktılar. Nedir bu diyene kadar, çay dediler. Evet çayı mı, hayır çayı mı? Hayır çayı imiş.

Sokakta ekranda, sağda solda kravatlı ceketli adamlar, özgür muhalif kadınlar seçmenleri hayır demeye davet ediyorlardı.

Şık, özgüvenli ve kibarca bir eda ile olumsuz bir fiili yüceltmek, ona davetçi olmak biraz tuhaf geliyordu bana. İçimden “hayır'a da evet olsun” demek istiyordum her seferinde.

Oturduğum yerin karşısında ise kocaman bir sokak ilanı vardı: “Kadın evet derse destanlar yeniden yazılır.” Bunu fark edince hah dedim. Destanları yazdıran kadın, evet der. Kadın olsun, erkek olsun, erenin evet'idir yazılan destan!

Kalu belâ'nın bugünü, şimdisi, tasdiklisi, dem bu dem!

Kahvedeki ekranda Cumhurbaşkanı canlı yayında konuşuyordu. Bu süreçte giydiği yeleğinin sırrı burada işte dedim içimden. Bir manevi zırhtı bu. Celalinden cemaline. Nimet ile belayı bir'leye bir'leye. Hayır'dan evet'e açılan yollarda evet'e de evet, hayır'a da evet denilerek yol alınıyordu.

***

Bu iki kelime artık bütün siyasi çağrışımları bir yana, giderek kendi mecazını dayatmaya başlamıştı bana. Sözgelimi Endülüslü İbn Arabi'nin delikanlı iken görüştüğü, dönemin büyük üstadı ve Kurtuba kadısı İbn Rüşd ile arasında geçen meşhur iki kelimelik görüşme gibi.

İbn Arabi bu buluşmadan şöyle bahseder: “Huzuruna girdiğimde sevgi ve saygıyla kalkıp beni kucakladı ve şöyle dedi: Evet! Ben de cevap verdim: Evet!' Onu anladığımı düşünerek mutluluğu daha da arttı. Sonra, sevincinin sebebinin farkına vardım ve ona 'hayır' dedim.