Romanda saklı o dili kelimesiz harfsiz işitebilelim diye!

Bu sefer kültür ve sanatın ruhuna yolculuğumuzdaki temel izlek olan dil bahsini kalemin sırrından açalım, arada bir yazılarımda yaptığım gibi. Julio Cortazar ki sevdiğim bir Arjantinli romancıdır, sosyal medyada dolaşan bir video kayıtta okurla kurduğu ilişkiye odaklamış yazma amacını. İzlerken müthiş bir esinlenme oldu bende.

Evet, bazı sözler yazardan yazara ulaşır en kestirme yoldan. Bazı romanlar mesela yazarlar için yazılır okurdan ziyade. Ama işte bazı romanlar da yazarın kendi iç dünyasını çözmek, kendini anlama çabası filan gibi bütün sofistike söylemleri reddederek salt okur için yazılır, kestirmeden, dümdüz, kıvırmadan!

İşte Cortazar’ın yirmi küsur yıl önce Seksek romanını okurken bunun farkına varmıştım. Nitekim yazar da okuru cezbetmek için yazdığından bahsediyor, belki tam böyle demiyor ama böyle yankılandı sözleri gönlümde. Ne kadar eşsiz bir sadelik bu. “Okurla ilişki kurmaktır yazmaktaki amacım” diyor.

Onu âcizâne daha ileri götürüyorum iç sesimde. “Okuru cezbetmektir” diyorum. Hatta okurun başını öyle bir döndürürsün ki, oturduğu yerde havalanıp tokadı yer ve yerine döndüğünde artık bambaşka biridir!

Böylesi müthiş bir çekim gücü oluşturur işte kalem vasıtasıyla yazarın okur tarafından ‘bilinmeyi sevmesi.’ Eğlencelik niyet ine, oyalama boyalama usulü bir ‘kullan-at’ ilişki asla değildir okur ile yazarı kavuşturan.

Evet, Cortazar’ın bu söylemi beni yirmi yıldır romanlarım yayınlanırken zaman zaman bambaşka yönleriyle verdiğim cevaplara götürdü. Yazarlara bıktırana kadar defalarca sorulan “neden yazıyorsunuz” adlı o şablon soruya verilen cevaplar sonsuzdur. Her cevap kalemin sırrını barındırır içinde, bu yüzden her seferinde bazı yanları esrarengiz kalır.