Yunus ve diğerlerinin nesi evrensel? (2)

İslam adına yakıp yıkanları maşa gibi kullanan küresel güçlerin de, bizzat kendi kültürümüzde tevhid hakikatini zevk etmekten uzak yetişen bizlerin de bilmediği bir alanda ilerliyoruz. Bu bir giriş yazısıyla birlikte aslında üçüncü yazı.

Biz tevhid dininin hakikatini tavırlarımızda ispat etmemiş olsak da, bilenlerin emanetini paylaşmakla İslam’ın kalbinde atan evrensel gerçeğin nefesinden faydalanmaya çalışıyoruz. Kendi yüreğimizde toz toprağa bürünse de evrensel gerçek (vahdet bilinci) her zaman yerli yerinde duruyor muhakkak. Çünkü nefsimizde ve eşyada bunu bilmekle (irfan) yükümlü olan biziz.

Küresel dilde, nefsimizi ancak ‘emmare’ seviyesinde canlandırarak kendimizi egodan ibaret bir benlik olarak gördük. Bize vermeyi değil hep almayı öğütleyen bir ego kültürü bu. İyi ile kötüyü, güzel ile çirkini, evvel ile sonrayı hep birbirinden ayırdık. Ayırmak suretiyle kendimize hep almayı yaraştırdık. Yoksa almayı kendimize izafe etmekte zorlanırdık.

Yeryüzü ekmeği ile gökyüzü ekmeğini de ayırdık: Yer ile gök bile ayrılınca Tanrı yukarıya hapsoldu! İnsanın da beşeri ve ilahi nitelikleri ayırılmak suretiyle, Yaradan ‘yukarı’da kalakaldı! Küresel kültür O’na bir yön tayin etmişti. Halbuki tevhid kültüründe O her şeyi ihtiva eder. Hem her zerrededir, hem de şudur diye sınırlanamaz. (Tenzih ve teşbihi bir’lemekle tevhide girilmesi bundan denir.)

***

Batı’da Yunus’u duyup öğrenenler de onu bu zıtlıkların ikiliği içinde ve böyle hümanist bir pamuk dede olarak kodladı. İnsancıl. Peki ya eline kılıcı alırsa? Ya o da nefsi için değil Hak içinse? Yok, insan haklarına aykırı dendi. Yani kendi zihinlerindeki bir kalıba oturtmaya çalıştılar tevhid hakikatindeki celal ve cemal birliğini.