Bütün kötülüklerin anası ne?

Toplumsal gelişmeyi “altın çağ”dan sapma, siyasetin temel sorunlarını da “kötülüklerin anası” yapı ve kişilikler aracılığıyla açıklama yapısal sorunlarımızı kavramamızı zorlaştırır

Türkiye'deki siyasal hareketlerin hepsinin bir "altın çağ"ı vardır. Onlar günümüzü doğuran gelişmeleri bir "mükemmel" düzenden sapma ve "bozulma" paradigması çerçevesinde açıklarlar.
Örneğin, Kemalizm için 1920 ve 30'ların Tek Parti rejimi, muhafazakâr hareketlerin pek çoğu açısından da "Devr-i Hamidî" böylesi zaman dilimleridir. Kemalistlere göre, devrimlerin tamamlanmaması ve halkın gerekli bilince sahip olmamasına karşılık çok partili yaşama geçilmesi bir "karşı devrim" sürecini başlatmış, kusursuz bir toplumsal modernleşme "bozulmuş," onun "ışıklı geleceği" yerine "Ortaçağ karanlığı"na yönelinmiştir.
Muhafazakâr hareketlerin önemli bir bölümü ise II. Abdülhamid rejimi altında imparatorluğun muhafazası, kapsamlı altyapı projelerinin hayata geçirilmesi ve gelenek ile modernliğin anlamlı sentezinin yaratılması benzeri alanlarda yaşanan "altın çağ" sonrasında, İttihad ve Terakki ile başlayan, Erken Cumhuriyet ile devam eden bir "çözülme" ve "bozulma"nın yaşandığını ileri sürmektedir.
"Altın çağ" yaklaşımının doğal neticesi "mükemmeli bozan," "tüm kötülüklerin anası" yapı ve kişiliklerin yaratılmasıdır. Bu da toplumsal dönüşümün "bozulma" ve "doğru yoldan sapma" paradigmaları çerçevesinde değerlendirilmesine ek olarak, siyasetin temel sorunlarının "günah keçisi" haline getirilen yapı ve kişilikler üzerinden açıklanmasına yol açmaktadır.