Herkes ektiğini biçer

Gaziantep'te sivil toplumun heyecanlandıran çabaları, Ankara'da bürokratların karamsar konuşmaları, sonra da ABD'den gelen umutlandırıcı bir telefon, hangisi gerçek Türkiye?
Aslında hepsini bir arada yaşıyoruz. Önemli olan ise neyi öne çıkardığımız. Son dönemde, içeriden ve dışarıdan bazı güçlerin ve kesimlerin toplumumuzu umutsuzluğa sürüklemek için ellerinden gelen her şeyi yaptığını biliyoruz. Ama daha tehlikelisi korku siyasetiyle toplumu yıldırmak.
Toplum olarak buna direnmek ve inadına hayata asılmak zorundayız. Tıpkı Gaziantepliler gibi... Dün, AB Bakanı Volkan Bozkır'la gittiğimiz Gaziantep'te Sivil Toplum Örgütleri Toplantısı'na katıldığımı yazmıştım. O toplantının ikinci bölümü bir başka salonda yapıldı. AB fonlarından yararlanmak için çevreden, eğitime, el sanatlarından, şehirciliğe 2 bini aşkın sivil toplum temsilcisinin çabası, azmi gerçekten görülmeye değerdi.
Teröre, algı operasyonlarına inat Gaziantepliler hayata tutunmak, dünyayla buluşmak ve rekabet etmek için inanılmaz bir çaba harcıyor. Onları izleyince insan umutlanıyor. O umutla Gaziantep'ten ayrılıp, Ankara'ya gidiyorum. Bir işadamı dostumun davetiyle akşam yemeğindeyim. Masada bürokrasiden birkaç hanımefendi, üniversiteden "prof" unvanlı bir akademisyen ve iki işadamı var.