Çok istiyorum…

Bu pazar yazısına bir hikâye ile başlayalım…
Geçmiş zamanların birisinde, çok sevilen bir dervişin öğrencileri kendisine varırlar ve heyecanla bir bölge insanının tebliğe ve hizmete ihtiyacı olduğunu, kendilerini misafir etmek ve ilminden faydalanmak istediklerini söylerler.
Derviş de çok memnun olur. “Çok isterim” der.
Aylar geçer. Öğrencileri dervişten talimat bekler durur, hazırlık yapmaya koyulmak için sabırsızlanırlar. Hürmet gereği talimatı ondan beklerler. Gelmez. Sonunda yanına varıp teklifi yine hatırlatır, aynı sözleri tekrarlarlar. Derviş gülümser ve “Çok isterim” der. Öğrenciler memnun ayrılır, bu sefer bunu talimat kabul edip hazırlık yapmaya başlarlar.
Yine aylar geçer, dervişte hiçbir hareketlenme görülmez. Hocaları çilesine, orucuna ve duasına devam etmekte, hiçbir hareketlenme göstermemektedir. Öğrenciler artık dayanamazlar ve tekrar yanına varırlar.