Gölge etme başka ihsan istemez…

Bence her “şeyin” fonksiyonundan sapmasının nihai akıbeti faşizmdir. Dinlerde de günah kavramının içeriği sadece “suç” işlemek değildir. Eylem ve olgunun evrendeki görevinin dışına çıkması, yanlış kullanılmasını da içerir.
Gençliğimde Montaigne'e özenip aforizmalar yazardım. Onlardan bir tanesi bu konuyla ilgiliydi.
“Şeytan şeylerin yerini değiştirir” demişim.

Bir insanın bu hayattaki en büyük başarısı, doğru aletleri, doğru iş için kullanmak ve iyi sonuçlar almaktır. İyi işler, iyi işler. Yapanı değil sadece, etrafını da olumlu etkiler. Böylelikle “sevap” konusunun da sadece eylemin son halinde değil, niyetin zihinde belirmesinden o son iyi eyleme değin yaşanan safhalarda zuhur ettiğini anlarız.
İyi olmanın, hayatın belirli kesitlerinde bir fakiri doyurmak, hastalara el vermekle sınırlı olmadığını, iyi olmanın bir yaşam biçimi olduğunu fark ederiz. Hatta öyle bir seviyeye gelinebilir ki, hayatınızın tamamı bir iyilik eylemine dönüşür. Belirli kesitlerde iyilikte bulunanların aksine, o kişi iyilik yaptığını fark etmez bile.
Ama etrafındakiler eder.

Yine yıllar evvel, küçük bir gençlik hayır kulübümüz vardı. Üyelerden bir arkadaş, bir tartışma esnasında, “Afrika'da milyonlarca aç varken, birkaç fakiri doyurmak neye yarar” diye bir çıkış yapmıştı.

Çok kırılmıştım. Bu söz üzerine birden her şey anlamsız gelmeye başladı. Doğru ya, biz kimiz de böyle yüce amaçlar ediniyoruz? Ne yaparsak yapalım, dünyadaki açlığı bitirecek kadar büyük bir iyilik yapamazdık.

Sonraki günlerimde, gözlemlerimi sıklaştırdım. Sizde nasıl olur bilmem, ben sarsıcı bir olay yaşadığımda gözlem yapmaya yüklenirim. Fark ettim ki, insanlar sorumluluklardan kaçmak için en çok yüce kavramların ardına sığınırmış. Yani Somali'nin tamamını doyuramıyorsan, beş on aileye yardım etmenin ne anlamı var? Hep birlikte helakimizi bekleyelim.