Her halk devrimi bir anayasayla taçlanır…

Dünyada Soğuk Savaş’ın sona ermesiyle, İkinci Dünya Savaşı sonrası inşa edilen uluslararası sistem ve kurumlar da otomatik olarak aksamaya başladı.

Evvelki hafta Avrupa Konseyi Parlamenterler Meclisi’ndeki konuşmasında Alman Dışişleri Bakanı Steinmeier’in de dediği gibi, artık Soğuk Savaş koşullarına dönüş söz konusu değildir. Lakin bu bize daha iyi bir dünyayı da vaat etmiyor. Kesin olan husus, artık çok parçalı/çok aktörlü bir dünyada yaşadığımız ve yenidünya düzeninin henüz kurulmamış olduğudur.

Bu kararsız süreçte lobilerin ve özellikle finans kapitalin ulus devletler üzerindeki etkileri daha da artarken, Batı’da temsili demokraside yurttaş etkisi azalmıştır. Uluslararası kurumların iyice araçsallaşması söz konusu olmuştur. AB içinde tepki olarak ulusçu politikalar öne çıkmış, Britanya AB’den “exit” yaparak tarihte hep olduğu gibi kıta Avrupası ile kaderini ayırmıştır.

Obama ABD’sinin kararsız, çelişkili, zararlandırıcı politikasızlığı biraz da bu geçiş sürecine adapte olunamaması, SSCB tehdidine göre dengesini bulmuş dünya düzeninin artık çalışmaması nedeniyledir.

Aslında renkli devrimlerle bazı ülkelerde seçilmiş hükümetleri devirme süreci, bu kararsız dönemin ürettiği durumlardı. Çin fenomeni, Bricks ülkelerinin yükselişi, onlara ek olarak Türkiye gibi ülkelerin hızlı aktörleşme süreçleri tehdit olarak algılandı. Çalkalanan su bir kez daha durulduğunda alan kaybetmemek ve mümkünse yenidünya düzenini daha fazla alan kazanarak kurmak adına müthiş bir mücadele başladı.