Ölüm...

“Sürekli olarak ölüyoruz, sana bunları yazarken, sen bunları okurken, ikimiz de ölüyoruz, hepimiz ölüyoruz.” (Francesco Petrarca). 

İnsanı biricik kılan birçok özelliği vardır ki, onların içinde bence en önemlisi öleceğini bilen tek varlık olmasıdır. Hayatı boyunca bu bilgi/lütuf/lanet ile yaşar, hayatı boyunca da –en azından seküler çağda- bunu unutmak için çabalar ve epey “başarılı” olur. 

Simone Weil çok ilginç bir insandı. Museviyken Hıristiyanlığı seçti ve Avrupa’da Nazi zulmü devam eder, insanlar gaz odalarında veya açlıktan ölürken, o da bir gün empatinin doruğuna ulaşarak yemeyi kesti. Daha iyi bir hastaneye uzun telkinler sonucu alındığında yeni odasını görmüş ve “Ölmek için ne güzel bir yer” demişti. 

İşte onun şu sözü en az hayatı kadar “rahatsız edicidir”: 

“İnsanlığa şimdiye kadar verilmiş en paha biçilmez şey ölümdür. Bu nedenle en büyük günah onu kötüye kullanıp yanlış ölmektir.” 

Dindarların ölümle da