Yeni dünya düzeni, Yeni Türkiye’yi kabullenmekten geçiyor…

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın 9 Temmuz Salı günü Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin ile yaptığı yoğun içerikli tam gün mesaisi, Batı’nın ve tüm dünyanın birinci gündem maddesiydi.

Batı’nın bir kısmı bu yakınlaşmayı, Erdoğan’ın Batı’ya karşı güçlü bir kart edinme arzusu, Putin’in ise NATO’da bir gedik açma niyeti olarak okumaya eğilimli. Zaten görüşmeye atfedilen “endişeyle seyretme” durumu da esas olarak buradan kaynaklanıyor.

Bu yaklaşım son derece yüzeysel veya kötü niyetli…

Ne iyi ki, bazıları o kadar da kuşkucu değiller. Çünkü Suriye konusunda ABD, Rusya ve Türkiye koalisyonun ortak üyeleri. Türkiye’nin ekseni kaymıyor, bilakis dünya ile entegre olunuyor.

Mesele, Türkiye’nin öncelik ve endişelerinin anlaşılmak istenmemesinde. Özellikle Suriye sınırında bir PKK devleti kurma çabası ve Türkiye’nin Güneydoğusunda yine aynı amaçla PKK’ya verilen destek… Tabii önce özerklik, sonra bağımsızlık ve final olarak da iki bölgenin birleştirilmesi…

DAİŞ tehdidi ambalajını kimse yutmuyor artık.

15 Temmuz darbesinin temel amacı da buydu zaten: Erdoğan’ı hal ettikten sonra, mümkünse bölünmeye yol verecek bir hükümet dizayn etmek, (Bunu yeni Çözüm Süreci diye yutturacaklardı) olmazsa birkaç yıllık bir iç savaştan sonra haritayı değiştirmek… İkisi de aynı kapıya çıkacaktı.

New York Times’da Stephen Kinzer, “Kızgın Erdoğan ile oyunu nasıl oynamalı” başlıklı makalesinde, önce bildiğimiz önyargıları sıralarken, darbenin önlenmesinden sonra Türkiye ile kurulacak yeni ilişkinin ölçüterini sorguluyordu.

“NATO üyesi Türkiye ile ilişkiler hiç bu kadar savrulmamıştı” ona göre. “Türkiye’yi NATO’dan dışlamak, güçlü bir ahlaki ders vermek adına uygun olabilirdi. Bu NATO’ya da tutarlılık getirirdi.”