Sağ olasın Azize, var olasın Emine…

Afetler içerisinde deprem kadar insanı çaresiz bırakanı yok.

Başka afetlerde olduğundan çok daha fazla bir çaresizlik duygusu.

Hayatınızın ‘sallantıda’ olduğunu böyle zamanlarda daha iyi anlıyorsunuz.

Bir de şöyle şeyler oluyor:

Çaresizlik, duygudan duyguya yollar açıyor, çocuklarını korumak için refleks veren bir adamın ‘babalığı’ göğsünüzün sol yanına bir kılıç yarası bırakıyor.

Sonra o yaraya iyi gelecek bir merhem arıyorsunuz, o babanın cansız bedeninin arasından kurtarılan bir çocuğun hiç kapanmayacağını düşündüğünüz o yaraya nasıl iyi geldiğini fark ediyorsunuz.