Benim yerime o genci alın

Kardeşimi Levent’i kaybettim. Bunu böyle yazınca çok basitmiş gibi geldi birden ama öyle değil. Hastalığıyla ilgili konan teşhisin üzerinden geçen 6 ayda yaşadıklarım ömrüm boyunca aklımdan çıkmayacak.

Doktorların “Ne yazık ki, ileri evrede. Her şeye hazırlıklı olun” dediği o ilk an mesela... Levent’in doktor baldızı Çiğdem Acil ile birbirimize bakakaldık o an. Ne yapacağımızı, bunu kime, nasıl söyleyeceğimizi bilemiyorduk.

Annem, babam, ablalarım, Levent’in eşi, çocukları, bütün yeğenler, kuzenler... Levent dahil kimse bilmesin dedik, hastalığı yumuşatarak söyledik. Ama ben hep içimde taşıdım bu yükü. Ve bunun ruhumda yarattığı tahribatı anlatmam mümkün değil. Ne yazık ki çabuk ilerledi, her şey 6 ayda olup bitti. Ben ilk kez bu kadar yakın birinin kaybını yaşıyorum. Bu acının tarifi yok, olmayacak da. Sadece, cenaze sırasında ve sonrasında gördüklerim, yaşadıklarım biraz olsun hafifletiyor acımı. Meğer Levent’in el uzatmadığı, iyiliğinin dokunmadığı kimse yokmuş etrafında...