Ümit Baharı

Bugünlerde kara bir propaganda yürütülüyor. Gençlerimizin büyük ölçüde ‘deist’ ve ‘ateist’ olduğu yolunda yoğun iddialar var. Bunlar, bir çok yerde konuşuluyor, yazılıyor, çiziliyor. Peki doğru mu? Bu iddialar gerçek mi? Kanaatimce bu, çok abartılıyor. İnanç meselesi insanoğluyla birlikte doğan kadîm bir mesele. Hazreti Âdem’le başlayıp günümüze kadar gelen, bugünden de kıyamete dek varacak olan bir ‘iman-küfür’ mücadelesi sürmekte. Öyleyse bu panik neden? Bugünkü tartışmaları görenler sanırlar ki, Türkiye’de veya dünyada ilk defa inançsızlık rüzgârı esmeye başladı. Hâlbuki 50 sene önce de, bir asır önce de benzer inançsızlık akımları vardı. Üstelik bu hâl, sadece bizim ülkeye mahsus değil. İslam dünyasında da imanlı insanlar kadar inancı zayıf olanlar da görülmüştür, hiç inanmayanlar da. Netice itibariyle inanç, bir tercih meselesidir. Esasen son zamanlarda kara bir propaganda yürütülüyor. Bu şer akım, bilhassa 15 Temmuz’dan sonra palazlandı. Ve ne yazık ki bu kirli anlayışa, karamsarlık ve kötümserlik dalgasına aklı başında bildiğimiz bazı aydınlarımız, yazarlarımız da kapılıyor. Bu yazıları okuyunca insanın “Tamam artık bu durum düzelmez. Bu gençlik tükenmiştir. Fikren, ruhen, aklen, kalben iflas etmiştir. Bu saatten sonra uğraşmaya değmez.” diyesi geliyor. Peki gerçek öyle midir? Hayır, asla. Bu bedbin kişiler, 15 Temmuz’dan önce de vardı ve aynı teranelerde bulunuyorlardı. “Gençler ideallerini kaybettiler, teknolojiye esir oldular. Yarın öbür gün düşman ülkemizi işgal etse karşısında direnecek güç bulamayacak.” gibi akla ziyan görüşlerini yayıyorlardı. O zaman da ben bu fikirlere karşı çıkıp itiraz ediyordum. Bediüzzaman’ın, “Ümitvar olunuz, şu istikbal inkılabı içinde en gür sada İslam’ın sadası olacaktır.” sözünü naklediyor, Fethi Gemuhluoğlu’nun “Gün ışımıştır” müjdesini paylaşıyordum. 15 Temmuz 2016 Gecesi’nde, ihanet güruhu FETÖ’nün emperyalist Batı destekli kanlı, kirli ve kızıl darbe/işgal teşebbüsüne şahit olduk. Bazılarının ümit kestiği nesiller...