Düşler sokağı
Dünyayı değiştiremeyebiliriz... Lakin, Coelho gibi bir köşesini güzelleştirebiliriz... Çünkü, çökertilen toplumun enkazını kimse kaldıramıyor... Ve kimseyi kurtaramıyor...
'Zaaflarımızdan çiviliyiz’ diyor Cemil Meriç...
Ve ‘günlerin kükreyerek geçen canavarlardan’ şikâyet ettiği günlerdeki gibi yaşıyoruz...
Apartmanlar yıkılıyor ve altında 114 kişi hayatını kaybediyor... 1.035 kişi yaralanıyor...
7 müteahhit tutuklanıyor...
Projeleri çizen, uygulayan, kontrol eden mühendislere bir şey olmuyor...
İnşaat ruhsatını veren, denetleyen, iskân veren belediye başkanlarına ve yetkililerine de...
Sorumsuz sorumluluk böyle bir şey galiba...
*
Kelimeleştiremediğimiz isyanları bir yerlerde saklıyoruz...
Her şeyin uzağında gezinmeye devam ediyoruz...
Yapılan ve yıkılan apartmanların enkazından bir şeyler kalmalıydı geriye...
Ya kalmıyorsa?..
Bir daha düşünmeliyiz...
*
“Dur, bir gün ağla benim için” diyebilmeliyiz...
Acıya ortak olabilmeliyiz...
