Adalet Bakanı niye güldü?

GAZETECİLER İçişleri Bakanı'na istifa edip etmeyeceğini sorduklarında, yanında oturan Adalet Bakanı gülmeye başladı.

Güldü dediysem, kahkaha atmadı tabii, sırıttı.
CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu da bu manzara üzerine şöyle konuştu: "Gülen Adalet Bakanı istifa etmeli, istifa etmiyorsa da azledilmeli!"
Bu durumu şikâyet ettiği Başbakan Ahmet Davutoğlu da gazetede okuduğuma göre Kılıçdaroğlu'na "vücut diliyle" yanıt vermiş!
Yani iki elini yana doğru açıp başını devirmiş "Ne yapacağız bunlarla" der gibisinden!
Başbakan, vücut diliyle bunu ifade etmeye çalışırken bir kaşını da havaya kaldırıp, yukarıyı da işaret etti mi, bilmiyorum.
Yani "Adalet Bakanı yukarının adamı, ben bir şey yapamam" anlamında bir hareket?
Oysa Adalet Bakanı'nın bu tavrında şaşılacak bir durum da yoktu.
Adalet Bakanı, "İstifa edecek misiniz" sorusunu duyunca sırıttı, çünkü biliyor ki Türk bürokrasisinde, kamu yönetimi geleneğinin genlerinde başarısızlık nedeniyle istifa etmek diye bir kavram yoktur.
Bunu her bürokrat bilir, küçük yaştan beri kendisine bu öğretilmiştir.
Başarısızlık durumunda istifa etmek gerekmediği gibi sorunun üzerine pişkince gitmek de gerekir.
Mesela İçişleri Bakanı çıkıp şunu diyebilirdi ve bu sözlerini Türkiye'de hiç yadırgamayacak neresinden baksanız bir yüzde 50 çıkardı: "Ne yani, bombayı ben mi patlattım, teröristi oraya ben mi gönderdim?"
Bir de tabii istifa edenin başarısızlığın sorumluluğunu üstüne alması gibi bir durum var ki bundan hiçbir muktedir hoşlanmaz.
İyi bir iş başarıldıysa bu kendisinden kaynaklanmıştır, hataları mutlaka daha aşağıdaki küçük rütbeliler yapar.
Eğer bir "üst makam" bir anlık yanılgıyla başarısızlık nedeniyle istifa eder giderse, memleketteki her olumsuzluğu onun sırtına yıkacak çok yetkili vardır.
Suriye politikasının batağa saplanmış olmasından da sorumlu tutulur, güvenlik zafiyetinden de, hatta kadın çoraplarının kolayca ka