Babanın geçtiği yoldan kolay geçersin!

Babamı kaybedeli 21 yıl oldu. Artık bir melek olduğuna, dünyanın her yerindeki çocukları korumak için göklerde uçtuğuna inanmam için çok nedenim var!
Hayatımda aldığım en unutulmaz hediye kızım Yasemin’den aldığım hediyedir. Neresinden baksanız üzerinden çeyrek yüzyıla yakın bir süre geçti ama hâlâ o günü hatırlayınca içimden bir mutluluk dalgası yükseliyor, yüzümde bir tebessüm beliriyor.

Kız kardeşim Feryal Pere 
ve babam Asım Yılmaz’la... 
Antalya, 1976.
O yıllarda alışveriş merkezi olarak sadece Galleria vardı, bugün Akmerkez’in olduğu arsada acemi şoförler otomobil kullanmayı öğreniyordu. Annesi, Yasemin’i Galleria’ya götürmüş. “Babana hediye al” diye...
Bebeklikten yeni çıkmış bir kız çocuğuna “Babanın en çok hoşuna gideceğini düşündüğün şeyi al” talimatı verilince, ne alır?
‘Barbie Denize Gidiyor’ tabii...
Büyük bir kutunun içinde bir Barbie bebek, denizden çıkınca saçını tarasın diye saç fırçası, değişik mayolar, pareolar, terlikler ve üstü açık bir spor otomobil!
Hediyem böyle bir setti.
Paketi açtım, şaşırdığımı belli etmeden teşekkür ettim, sarıldım, öptüm ve bir kenara koydum, “Sonra oynarım” diyerek.
Biraz sonra yanıma geldi. Kucağıma çıktı, “Sen şimdi oynamayacaksan, ben biraz oynayabilir miyim” diye en tatlı sesiyle sordu. O günden beri o anı ne zaman hatırlasam içimde bir neşe fırtınası kopuyor.
Kızımın bana ilk Babalar Günü hediyesi bir Barbie bebekti.
Bütün hayatımı değiştiren hediyeyiyse babamdan aldım.
O hediyeyi almamış olsaydım, bambaşka bir hayat çizgim mi olurdu? Kimse bilemez tabii. Ama ben “Öyle olmasaydı, böyle olmazdı” diye düşünüyorum.
İlkokul beşe yeni geçmiştim. İş için Ankara’ya yaptığı yolculuklardan birinden dönerken bir koli kitap getirmişti.
İçinde Nobel’li yazarların kitapları da vardı, benim yaşımdaki bir erkek çocuğun hayal dünyasını geliştirecek ‘Kâşifler ve İcatlar Ansiklopedisi’ gibi eserler de!
Artık babam yok. 21 yıl oldu vedalaşalı.
Bir Fransız atasözü: “Babanın geçtiği yollardan, çocuk daha kolay geçer.”
Hayatım boyunca hep böyle oldu.
Babamın kan çanağına dönmüş gözlerle sabaha kadar hesap makinesinin başında, akşama kadar da Antalya’nın cehennem sıcağında inşaat tepelerinde koşarak açtığı yoldan ilerledim.