Bu denklemi bu kadro değiştirebilir mi?

SURİYE'de iç karışıklıklar başladığında, Esad yönetiminin kısa sürede devrilip gideceği varsayımı üzerine kurulan Suriye politikamızın bugün geldiği nokta, mutlak bir iflas durumudur.
Hatırlayalım, o günlerde devlet yöneticilerimize bölgesel güç olmak bile yetmiyordu, küresel güç mücadelesinde yerimizi almak üzereydik!
Şimdilik “küreyi” bir kenara bırakıp “bölgeye” bakalım.
-İran ile 1639’da imzalanan Kasr–ı Şirin Antlaşması’ndan bu yana hiç savaşmadık ama bu bölgesel güç mücadelesi içinde olmadığımız anlamına da gelmiyor. İran ile Türkiye, her zaman bölgesel olarak rakip oldular.
Ve bugün geldiğimiz nokta: İran, önce Irak’a, sonra Suriye’ye iyice yerleşti.
-Sovyetler Birliği’nin dağılmasının ardından Rusya küresel bir güç olma iddiasını kaybetmişti, Putin’in yayılmacı politikaları sonucunda Türkiye’yi tehdit eden, ne yapacağı kestirilemez bir bölgesel güç olarak karşımıza çıkıyor.
Rusya, Suriye’ye iyice yerleşti, bundan sonra bölgedeki güç mücadelesinin baş aktörlerinden biri olacak.
-Esad’ın Suriye’deki varlığının ne kadar süreceğine de Batı ve Türkiye değil, Rusya karar verecek. Onu gözden çıkarabileceğine karar verene kadar bu gerçekle yaşamak zorundayız.
-Irak diye bütünlüğünü koruyan bir ülkeden söz edebilmek ne kadar mümkün bilemiyorum. Kuzeyde Kürtler her an bağımsızlıklarını ilan edebilirler, IŞİD ülkenin önemli bir bölümünü elinde tutuyor, “artakalan Irak” da İran’ın kontrolünde. Barzani eğer bağımsızlık konusunda ısrarcı olursa durum daha da karmaşık hale gelecek. Ve artık Irak üzerinde yaptırım gücümüz de yok, söz söyleyebilecek durumumuz da!
- Bölgedeki müttefiklerimiz artık Suudi Arabistan ve Katar’dan ibaret.
-Suriye’de Kürtler bir yandan ABD ile diğer yandan Rusya ile işbirliği içindeler. Öyle görünüyor ki Esad rejimi ile de büyük ölçüde bir sorun yaşamayacaklar. Türkiye’nin bu denklemde yeri ise yok.
-Amerikan gücünün hissedilmediği bir Ortadoğu’yu hayal etmek bile mümkün değil ve “müttefikimiz ABD”, Suriye Kürtlerine karışmamamızı, Irak’taki küçük birliğimizi de çekmemizi istiyor. Türkiye için “kayıp” hanesine yazılacak bir not da bu.
Küresel güç olma hevesiyle çıktığımız yolda, şimdi yeniden dizayn edilecek bölgede sesi zor duyulan bir ülke konumuna getirildik.
Bu son derece karmaşık sorunları çözmesini bekleyeceğimiz yöneticilerimiz ise esasen sorunu bu hale getirenlerden başkaları da değil.
Büyük bir öngörü yoksunluğu ile neden oldukları bu durumu çözebilmeleri, attıkları hamasi nutuklarla mümkün olacak mı?
Ne yazık ki bu soruya olumlu bir yanıt verebilmek mümkün değil.


Şiddete karşı gösteride şiddet

İSTANBUL Ülkü Ocakları üyesi kadınlar, Özgecan Aslan vahşetinin bir daha yaşanmaması ve kadına karşı şiddetin durması için bir gösteri yürüyüşü yaptılar.
Şiddete karşı yapılan gösteri, iki ayrı şiddet gösterisine neden oldu.
Birinde kalabalık nedeniyle yoldan geçemeyince söylenen bir vatandaşın ağzı burnu kırıldı. Diğerinde göstericilerin yanından geçerken zafer işareti yapan bir kadın ve bir erkek dövüldü.
Kadına karşı şiddeti protesto eden göstericiler, bir kadını dövmekten kendilerini alamadılar. Bu toplumumuzun şiddete ne kadar eğilimli olduğunu gösteren bir örnek.
Yürüyüşçüler Ülkü Ocaklı değil de başka bir siyasi görüşten olsalardı da benzeri bir tablo ortaya çıkabilirdi çünkü bu şiddet eğilimi her türden siyasi görüşün içinde kendisine yer bulabiliyor.
Aykırı bir görüşteyseniz, kalabalıklar gayet rahat sizi linç edebilecek bir psikoloji içine girebiliyorlar.
Bunun elbette birçok sosyal nedeni vardır ama uzun süredir siyaset yapmayı gerilim üretmek olarak gören bir anlayış ülkemize hâkim olmuş durumda.
Kendi gibi düşünmeyeni ötekileştirmek, en hafifinden hain ilan etmek günümüzün hâkim siyaset anlayışı. Ve böyle gerilen kitlelerin, şiddete karşı yapılan bir gösteride bile şiddete yönelebilmeleri tesadüf değil.
Cumhurbaşkanı’ndan başlayarak bütün siyasi aktörlerin şapkayı önlerine koyup, düşünmelerinin zamanıdır.

NOT: Bugünden itibaren yurtdışında olacağım için bir hafta süreyle yazı yazamayacağım. Önümüzdeki salı günü yine buluşmak üzere, izninizi rica ediyorum.