Halkına muhalif basının janjanlı sefaleti

Tıpkı partileri gibi gazeteleri de Cumhuriyet'le birlikte kuruldu. Üstelik bizzat rejim tarafından, gerekli teşvikler ve ayrıcalıklar sağlanarak. İtinayla merkeze yerleştirildiler. Çoğunluğu oluşturan halkın dili, dini, kültürü ve yaşam pratikleri üzerinde kibirli bir edayla kırbaç şaklattılar.
Kurtuluş Savaşı'nı canıyla kazanmış, ekonomiyi rejimin utandığı "moderin" olmayan kıyafetleri de sırtındayken emeğiyle çekip çevirmiş halkı yerden yere vurdular. Dersimli Alevi'ye "başı bozuk", Ağrılı Kürt'e "yabani," ezanı itikadınca dinlemek isteyen Yozgatlıya "irticacı," yoksula "ayak takımı" dediler.
Normu onlar belirlerdi. Tıpkı aslan payını kaptıkları reklamların ve ihalelerin koşullarını belirledikleri gibi. İstisnasız, tek birini bile atlamadan darbeleri, muhtıraları, sokak kabadayılıklarını destekleyerek saltanatlarının mümkün olduğunca uzun olmasını sağladılar.
Bu ekonomik ve politik olarak imtiyazlı konumları sayesinde ülkenin kültür endüstrisinin kılcal damarlarına kadar nüfuz ettiler. Dört elle sarıldıkları sıkı gümrük duvarları sayesinde kültürel bir çöle dönen ülkede tüm vasatlıklarını rahatça satabildiler. Kazandılar da kazandılar.
Kibirli, patronları ve yöneticileri var. Her cenahtan devşirilmiş tetikçilere sahipler. Ceberut rejimden kalma gazetecilik cemiyetleri, vakıfları, konseyleri, sendikaları ayakta. İçeride ve dışarıda, meşru ve demokratik siyasi baskı grupları dışında kalan ne kadar odak varsa işbirliği halindeler. İttifak kuracaklarında aradıkları tek koşul, Türkiye'ye ve halkına düşman olması. Amerika, İsrail, Katil Esad, Diktatör Sisi, terör örgütleri, taş, sopa... Artık Allah ne verdiyse...