Nerede o eski 1 Mayıs’lar...

Eskiden 1 Mayıs'ların heyecanı, kavgası, gürültüsü aylar öncesinden başlardı.
Afişlemeler, yazılamalar yapılır, Taksim Meydanı'na çıkma andı içilir, valiliklerin gösterdiği alanlar yetersiz bulunurdu...
Hatta sendikalar, fraksiyonlar arasında yürüyüş kortejlerindeki sıra yüzünden kavgalar bile çıkardı.
1 Mayıs alanlarından canlı yayın yapardık...
Yarın gazetelerde iç sayfalarda 1 Mayıs haberi okursanız öpüp de başınıza koyun.
Zira "işçiden esen yel" yaprak bile kıpırdatmıyor.
Acaba bu ataletin sebebi, 1 Mayıs'ın bu sene Ramazan Bayramı tatiline denk gelmesi olabilir mi?
Baksanıza, bayram tatili trafiği İstanbul'da ta cuma mesai çıkışı saatinde başladı...

Muhtemelen sendika yöneticisinden beyaz yakalı örgüt sempatizanına kadar herkes dokuz güne çıkartılan tatilden istifade sahillere kaçtı.
Ama yıllardır artarak devam eden bir soğuma da var sanki...
Sol 1 Mayıs'lara karşı heyecanını kaybetti.
Hatırladığım kadarıyla ilk kırılma, dönemin Başbakanı Erdoğan'ın 2010 yılında Taksim'i 32 yıl sonra 1 Mayıs kutlamalarına açması ve bu günü resmi olarak bayram ve tatil ilan etmesiyle oldu.
Kanlı 1 Mayıs 1977'nin ardından 1978'de etkinliklere kapatılan meydanda coşkulu bir kutlama yapılmış, Başbakan da ertesi günü bu kutlama için "Hafızalara kazınacaktır, tarihte unutulmaz bir yer bulacaktır" demişti.
12 Eylül'den beri temel talebi "1 Mayıs yasallaşsın, Taksim açılsın" olan sol, busembolik hakkın işçi sınıfına Erdoğan tarafından verilmesine hazırlıksız yakalandı.
Hatta kimyası bozulup Taksim'e küsen de olmuştu.
O dönem Erdoğan'dan "lütuf" istemediklerini söyleyen bir sol partinin (galiba TKP'ydi) Londra'da alternatif 1 Mayıs düzenlediklerini hatırlıyorum.
Neyse bahane çok, muhtemel sebep de...
Mesela bize, liberalinden İslamcısına, komünistinden milliyetçisine kadar tüm ideolojilerin yasakçılık konusunda birbirinden farksız olduğunu belleten pandemiyi de unutmamalıyız.