Kadırga’daki ev...

Şimdilerde yalnızca iskeleti kalan bu hayalet bina Kumkapı’da olup pencereleri Kadırga Meydanı’na bakar... Dışardan bakanlar şimdi orada yalnızca bir harabe görür. Ben ise çocukluğumu... 1950’lerde biz bir süre bu konak büyüklüğündeki binada oturduk. Yüksek tavanlı büyük odaların her birinde bir aile yaşardı. Binadaki ailelerin çoğu Ermeniydi. Binanın sahibi babamın arkadaşı Lütfik Amca idi. Lütfik Amca yakışıklı, ağır bir adamdı. İki karısı, iki ailesi vardı. Bir ailesi de bu evde, yanımızdaki büyük odada yaşardı. Lütfik Amca bir gece bu ailesinin yanında, bir gece diğer ailesinin yanında kalırdı. Odaların ortasındaki koridor biz çocukların oyun alanıydı. Lütfik Amca’nın bizim yaşımızda bir kızı vardı; Sona... Asık ve solgun yüzlü, güzelce bir kızdı. Oyun oynarken yüzü gülerdi.
Lütfik Amca bir yılbaşı akşamı kendi çocuklarıyla birlikte bizlere de ufak tefek hediyeler getirmişti. İlk yılbaşı hediyemizdi sanırım. Ne çok sevinmiştik.
Yıllarca seyrek de olsa bu kocaman eski evin önünden geçtim... Ama içinde kimlerin yaşadığını sormak aklıma gelmedi. Çocuk yıllarımızdaki o aileler çoktan bir yerlere göçmüştür diye düşündüm.
Geçen hafta sonu yolum o tarafa düşünce eski anılar gözümde canlandı. Binanın altındaki kahvehaneye oturdum. Bir çay söyledim. Patrona sordum:
- Bu binada yaşayan kaldı m?
- Artık kalmadı, dedi, bir yaşlı kadın yaşıyordu o da geçen yıl öldü...
- Kimdi o?
- Bayan Sona...
- Kaç yaşlarındaydı?
- Senin yaşında görünürdü...