Sanatsız kalan bir milletin, hayat damarlarından biri kopmuş demektir*

BU ülkede yüzde 49’umuz hayatında hiç sinemaya gitmemiş; yüzde 39’umuz hiç kitap okumuyor; yüzde 66’mız konser, tiyatro gibi bir etkinliğe hiç katılmamış; yüzde 86’mız hiç hobi kursuna gitmemiş. Yüzde 85’imizin en sık yaptığı etkinlik televizyon izlemek. (IPSOS–Türkiye’yi Anlama Kılavuzu, 2016)
Gişe rakamları yüksek filmler de malumunuz Recep İvedik ve türevleri.
Gençlerin yüzde 93.9’u boş vakitlerinde televizyon izliyor. (TÜİK) Okullarda nitelikli kültür-sanat dersleri olmayınca, kültür-sanatla ilgili hobisi gelişen pek olmuyor.
‘İyi Ülkeler Endeksi’nde Türkiye kültürde 58’inci sırada.
*
Hepsi aynı yere işaret ediyor: Toplum kültürel faaliyetlere katılmak için kılını kıpırdatmıyor.
Bu ancak kamudan sivil topluma, kurumlardan bireylere herkesin rol aldığı bir seferberlikle aşılır.
Ama bakıyoruz, Türkiye kültür hayatına damga vurmuş isimlerin geçtiği Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi (DTCF) KHK ile fiilen kapanma noktasına geliyor.
“Siyasi ve ekonomik buhranların ortasında her şeye rağmen nasıl ümitli, dirençli ve hevesli olabiliriz” diye merak edenleriniz varsa...
İşte bunun en kestirme yolu, kültür ve sanat.
Kültür ve sanatın olmadığı yerde hayat da olmaz.
*
İstanbul Kültür Sanat Vakfı’nın (İKSV) bugün yayımlanan Kültür-Sanatta Katılımcı Yaklaşımlar 2017 raporuna göre, artık anahtar sözcük ‘pazarlama’ değil, ‘katılımcılık’. Bugün kültür-sanat izleyicisi sanat kurumları için ‘tüketici’ değil, ‘ortak’.
Sayı değil, nitelik ön planda.
Yine de daha çok insanın çok daha çeşitli kültür-sanat faaliyetine, daha sık ve kolayca katılması için neler yapılabilir?