Konuş Tansu Çiller, konuş Mesut Yılmaz

Bir darbe ki, akın akın insanları kılıcından geçirdi. Öyle bir şey ki, zihinleri boğdu zehirledi, kalpleri hançerledi, sel sel oldu aktı gözyaşı ve yürekler oluk oluk kanadı. 12 Eylül gibi bir sağdan bir soldan asmadılar belki.. Başında bekleyen gardiyan, ana kuzusunun annesine yazdığı mektubu bitirtecek kadar sabırlı olmadan alıp götürmedi belki asmaya ama.. Yakup Köse’den dinlenecek, Salih Mirzabeyoğlu’ndan, Nurettin Şirin’den dinlenecek, Şevki Yılmaz’ın kaleminden okunacak zulümler, işkenceler… Darb üstüne darblardan geçirildi binlerce masum insan.

Neden? Sadece ve sadece Müslümanım ben dediği için. Dediği ve demediği için. Sessiz ama sesli olduğu için. Dönemin Cumhurbaşkanı Demirel, ki “Nurlu” Süleyman Demirel’di bir zamanlar, şahsen biz ailecek o nuruna da nurlularına da hiç inanmamıştık ama öyle denirdi işte.. O da artık 28 Şubatçıydı, oluvermişti, ‘işte çağdaş Türkiye’ sloganlarıyla operalarda arzı endam ediyordu, hiç ölmeyecekmiş gibi… Her canlının ölümü tadacağı gibi tatmayacakmış gibi…hesaba çekilmeyecekmiş gibi. MGK tavsiye merciiydi güya ama emirlerini bir bir sıralamış, tek suçu alnı secdeye varmak olan Başbakanı indirmeyi aklına koymuştu bile.