Buruk bayram

Yarın Ramazan Bayramı. Kanlı bir coğrafyada, kin ve nefret tohumlarının ekildiği bir ülkede bayramı hakkiyle idrak etmenin ne kadar zor olduğunu hepimiz biliyoruz.
4 sene önce Suriye’de bir birbiriyle bayramlaşan “200 bin insan daha vardı.”
Onlar şimdi birilerinin Emevi Camii’nde namaz kılma hayali yüzünden toprak altında.
Yüz binlerce, kişi ya yetim ya öksüz ya dul.
Suriye tam bir mezara dönmüş durumda.
Bu mezarlığın mimarları ne yüzle bayram kutlayacak merak ediyorum.
İstanbul’da oturduğum eve yakın bir mahalle bakkalında çalışan Suriyeli bir gençle konuştum geçen hafta. “Bayramda ne yapacaksın ?” diye sorma gafletinde bulundum.
Ağlamaklı bir sesle cevap verdi:
“Bizim bayramımız mı kaldı abi? Babalarımız, annelerimiz öldü, kız kardeşlerimiz IŞİD’e cariye oldu, evimizi, barkımızı kaybettik; ne bayramı kutlayalım!”
En az 4 milyon insanın ülkesinden kaçtığı Suriye’de bombaların, silahların gölgesinde bayram kutlamak mümkün mü?
Libya’da, Irak’ta, Yemen’de bayram kutlamak mümkün mü?
İslam adına Ortadoğu’ya kan ve gözyaşı getirenler, bu bayramda da geçtiğimiz bayramlarda olduğu gibi milyonlarca Müslüman’ın bedduasını alıyorlar.
Milyonlarca Müslüman ellerini göğe açarak beddua ediyor:
“Ya Rabbi! Ümmeti Muhammedi kendi menfaatleri için ateş hattına sürenleri, İslam dünyasına kan ve gözyaşı getirenleri, analarımızı, babalarımızı, kızlarımızı katledenleri, bizi yıkıma ve açlığa mahkûm edenleri sen kahhar isminle kahreyle!