Bir Ankara vakası

İftara yarım saat kala buluştuk.

Damak tadı özlemine, bir de restoran sahibinin gençlik arkadaşı olması eklenince, Kebap 49’da kendimizi bulduk.

Hal hatır sorma faslı geçilmişti ki lokantanın sahibi arkadaşım Hamza Özbeyoğlu’nu huzursuzluk bastı.

Kapının önünde ellerinde mendil paketleriyle dolaşmaya başlayan, yaşları 5-10 yaş arasındaki 10 kadar çocuğu gösterip ekledi:

“Tiyatro başlıyor...”

Devamını da getirdi:

“Her gün aynı tiyatronun parçası olmaktan esnaf da mahalle sakini de bıktı, sinir hastası olduk...”

Fazla sürmedi, iftara 10 dakika kala bahsettiği tiyatro başladı...

Küçük çocuklar önde büyükler arkada mevzi aldı, hepsi bir anda koşar adım restoranların içine daldı; garsonlar birkaç salvo ile dışarı attı.

Bu kez duvarın kenarına dizilip hedefledikleri kadınlara “Aplaaa... aplaaa...” diye var güçleriyle bağırdı.

AZABA DÖNDÜ

Garsonların uyarısına rağmen, bazıları “ablalık” duygusuyla muhatap oldu.

İçlerinden en küçük olanlar, Arapça lehçeli vurguyla “Abla beni çağırıyor” deyip garson barajını aştı.

Kadınların yanına gidip mendili sattı; ama bitmedi onları daha küçük yaştaki çocuklar takip etti; yalvarışları azaba dönüştü.

Ardından diğerleri başlarına üşüştü.

Kadınlar rahatsız olup başlarından gitmelerini isterken, kendilerinden yardım istenen garsonlar, “Ama sizi uyarmıştık” hayıflanmasıyla devre girdi.

Çocuklara dışarı çıkmalarını söyledi.

İçlerinden en küçük olan kız, “Abla benden mendil alacaktı, sen engelledin” diye garsona saldırdı.

Diğeri masada duran kredi kartı cihazını (post) yere atıp parçaladı.

Garsonun sadece kolundan tutup dışarı iteklemesiyle müşteriler arasında bulunan bir kadının avazı çıktığı kadar yükselen sesi duyuldu:

“Küçücük çocuk, ne istiyorsun? Yazık değil mi?”

Bu söz, ortalığın savaş alanına dönmesine de yetti.