Siyasette öze dönüş

İlk işaretini 7 Haziran listelerinde verdi.

Doğal kaynağına, klasik köklerine, özüne dönülme süreci Nisan 2015’teki listelerde görüldü.

Ancak bugünkü gibi üzerinde övünç vesilesi yapılan köklü düzenlemeye henüz ulaşmamıştı.

CHP’nin milletvekili adaylarını önseçimle belirlemesi, MHP’nin oy yükselişi, HDP’nin de parti kimliğiyle seçime girmesi, öze dönüşü zorlayan faktörlerdi.

Geçmiş yıllarda partilerden ilk ayrılanların ithal isimler olması da öze dönüşteki bir diğer etkendi.

Önceki gün YSK’ya teslim edilen listelerle bu dönüş bütünüyle tamamlandı.

Partiler, dayandığı toplumsal tabanın beklentilerine karşılık verecek isimlerle klasik köklerine döndü.

Ancak bu dönüş, geçmiş seçimlerin aksine AK Parti’de zirve yaptı; liberal demokrat isimleri de terk edip bütünüyle doğal kitlesinin beklentilerine yanıt verecek klasik kadrolarına yöneldi.

Oysa 2007 ve 2011 seçimlerine girilirken listelerinde yeni isimlere en çok yer açan AK Parti idi.

Sol kesimden gelen Ertuğrul Günay, Mahmut Esat Güven, Reha Denemeç veya laik merkez sağdan gelen Murat Başesgioğlu, Vahit Erdem dikkat çeken isimlerdi.

Bu geleneği, geçen seçimde sol veya liberal demokrat kesimden gelen Muhsin Kızılkaya, Hüseyin Yayman, Mehmet Uçum, Osman Can devam ettirdi.

YELPAZE DARALDI

Dikkat çeken ise 2001’deki klasik kadrolarına dönmüş olmalarını, AK Parti yöneticileri dahil, partiye yakın siyasi yorumcular iyi bir şey olarak anlatıyor.

Oysa siyasal yapılarda klasik köke dönüş, yelpazesinin yapraklarını kapattığı için serinlemeyi azaltır; renk cıvıltısını soluklaştırıp tadı tekleştirir.

Toplumun geniş kesiminin ortak paydası olmaktan çıkarır, sığlaştırır; öteki yakını bile uzaklaştırır.