Yeni yıla atlarken

Almış gitmiş olsa da 14. yüzyılda Alman Papaz; kökü bu topraktadır.

Ülgen’dir Türk Altay mitolojisindeki adı...

Sümerlidir, Urartlıdır…

Sembol yüzü de pamuk gibi sakalları ile Demrelidir; …

Mitoloji bu işte…

Akçam dibine besinler, günlünü hoş edecek hediyeler koyarlar ki ulaşsın göğün 17. katındaki Ülgen’e…

Yesin güçlensin de yensin gecenin karanlığını…

Günün yeniden uzamasını, yeni bir dönemin başlamasını, geçmişteki tüm karanlıkların yok olmasını sağlayacak güneşin günde daha uzun kalmasını sağlasın…

Kibele’nin onurlu davranışı nedeniyle dört mevsim yeşil kalsın diye çam ağacına çevirdiği Attis’in başı dik duruşu ile ulaşsın göğün en yüksek katına…

NARGADAN…

Halısının suyuna iç içe geçmiş üçgenler şeklinde işleyip, tarlasının kenarına, kapısının önüne diktiği akçam ağacına tutkusu da bundandır bu coğrafya insanının…

Dallarına renkli çaputlar bağlar, çevresinde halaylar çeker ki Ülgen duysun, görsün, gelsin alsın, yeyip içip güç kazansın, mutlu olup moral bulsun…

Uzun savaşının ardından gün geceyi yenip zafer kazansın; ‘nargadan’a yaşam versin…

‘Nar’ güneştir, ‘gudan’ doğum…

‘Doğan güneştir…’ beklediği…

Gündüzün geceyi yendiği, aydınlık yüzün hakim olduğu günlerin gelecek olmasınadır sevinci…

Belki de yıllardır hasretini çektiği umudun, bir daha tazelenmesine takvimin fırsat tanımasındandır neşesi…

TAKVİMİN SON YAPRAĞI

Bir eşiği, hendeği atlamak gibidir; geride kalan ayak umup da bulamadıklarını takvimin son yaprağı gibi tabanından aşağı salarken, öndeki adımın yeni umuda bastığı günün adıdır yılbaşı…