Oğuz Atay'ın doğum gününde!

Nedense bu dünyadan göçmüş sevdiklerimin daha çok doğum tarihlerini değil de ölüm tarihlerini tutarım aklımda. Ölümün darbesi ağırdır, doğumun sevincini baskılar. Hayatın; sevdiğin kişiyi sana kavuşturduğu anın sevinci ne kadar büyük olursa olsun, ölümün onu senin elinden aldığı anda verdiği acı onu yok ettiğinden, ölümün ıstırabı doğumun sevincinden her zaman katbekat büyüktür. Belki de o yüzden ölmüş sevdiklerimizin doğum günlerini değil de, ölüm günlerini daha çok tutarız aklımızda. Mesela her 13 Aralık'ta, çok yakın bir akrabamı kaybetmiş gibi olurum, o günün ille de Oğuz Atay'ın ölüm yıldönümü olduğunu hatırlarım her koşulda. * 90'lı yıllarda çalıştığım solcu Kürtlerin Türk solcularıyla birlikte çıkardıkları bir gazetede kültür sanat sayfasını idare ederken, bir gün önce 13 Aralık için Orhan Koçak'a bir yazı sipariş etmiş, büyük yazarı ölüm yıldönümünde o sert gazetenin radikal okurlarına da tanıtmak istemiştim. Sabah toplantısında Yayın Yönetmeni gündemimi görünce, "Oğuz Atay da kim?" diye sormuş, ben de uzun yıllardan beri hapishanede olan adamı mahcup etmemek için dilimin döndüğünce Oğuz Atay'ı anlatmış, beni yarım kulakla dinlediği her halinden belli olan hızlı devrimci arkadaş sözümü keserek, "Tamam tamam anladım, bence önemli bir yazar değil, önemli olsaydı kesinlikle ben de bilirdim, hapishanede okumadığım roman kalmadı" deyince, rahmetlinin, "Ben buradayım sevgili okuyucum, sen neredesin?" nidası geldi aklıma ki, bu nidayı ne zaman hatırlasam elimde olmadan ağlamaklı olurum.Yanlış bir zamanda yaşamış büyük bir yazardı Oğuz Atay...Beyninde ur çıkmasaydı, tutunamayanların peygamberi olarak biraz daha tutunabilseydi hayata, çok değil üç yıl sonra memleketin kültürel iklimi baştan ayağa değişecek, köyü ve köylüyü tek kurtarıcımız olarak gösteren o günün moda popülist edebiyat anlayışı çöpe atılacak, o büyük yazar keşfedilecek, belki de o kahrolası uru oracıkta alt edip daha uzun yıllar bize roman yazıyor olacaktı.