Yazılmadan kırk yıl önce adı konan roman!

Daha önce okuduğu bir kitabı, ikinci kez, üçüncü kez neden okumak ister insan?Daha önce okuduğum birkaç kitabı, yıllar sonra durup tekrar okuduğum halde bu sorunun net bir cevabı yok bende. Cemal Süreya'nın çok eski bir yazısının başlığı hala aklımda; "İki Kez, Üç Kez"...Bu yazısında şair de benim sorduğum sorunun cevabını arıyordu.Ne yazık ki onda da net bir cevap yoktu. "Kişiden kişiye değişen bir durumdur bu durum" diyordu. Kendi kişisel serüveninde, Dostoyevski'nin örneğin "Suç ve Ceza"sını iki, "Karamazovlar"ını dört, "Budala"yı iki kez okuduğunu anlatıyordu. * Hayatımızda iz bırakın bazı kitapları ilk okuma serüvenimiz hiç çıkmaz aklımızdan.En azında bende öyle olur. "İnce Memed"le ilk tanışmam, daha çocukken Fakir Baykurt'un "Tırpan" romanını bulmak için giriştiğim macera, Dostoyevski'nin "Suç ve Ceza"sı ile Oğuz Atay'ın "Tutunamayanlar" ile "Tehlikeli Oyunlar"ını, Vedat Türkali'nin "Bir Gün Tek Başına"sını, Orhan Pamuk'un "Kara Kitap" ve "Sessiz Ev"ini ilk okuduğum anlar, bütün ayrıntılarıyla hala aklımda...Hepsinin hayatımda o kadar mühim bir yer var ki...Yıllar sonra bu kitaplardan bazılarını yeniden okudum. Bu yeniden okuma isteğimin altında, sanırım ilk okunduğu anda bende bıraktığı duyguyu yeniden yaşama isteğiydi.Ama heyhat.. Zaman kırılıp tuz buz olabilen camdan bir şeyse eğer, o cam kırıkları battı dimağıma ikinci okumada. İlk okuma, müthiş bir keşif olarak durdu orada, zamanın bana öğrettiklerine güvenerek, o kitaplarda ulaştığım yeni bilinç düzeyiyle bir şeyler aramaya başladım ikinci okumada.Çoğunlukla da buldum. Ama ilk olana ihanet etmiş gibi bir hisse de kapılmadım değil.