Atatürk çıkmazı!

Türkiye’de kaç “Atatürk Caddesi” var?

Türkiye’de kaç “Atatürk” isimli tesis var? 

Mustafa Kemal, Gazi vs. gibi varyantlarını da hesap edersek, Cumhuriyet’in kurucusunun adı kaç noktada yaşatılmaya çalışılıyor?

İşbu yazıya sebep olan çıkmazın nirengi noktası bir önceki cümlenin merakında değil, sebebinde ortaya çıkmış bulunmaktadır. 

“Yaşatmaya çalışmak!”

İstanbul’da bir sitenin cami alanı olarak ayrılan alanında inşaat bir türlü başlamamış. Cami olmasını arzu etmeyen muhtar da alanın ortasına tabelayı çakmış: “Atatürk Parkı”

Biz her yere Atatürk’ün ismini, isim bulma zorluğundan mı veriyoruz? Atatürk’ü çok sevdiğimizden mi?

Peki çok sevilen ve kıymet atfedilen bir şahsiyetin ismi “her yere” verilir mi? 

Misal; ben Abdülhamid Han’ı çok seviyorum ama oturduğum alelade sokağa isminin verilmesini istemem.

Cami tuvaletinin kapı arkasına sevgilisinin ismini yazan angutların tavrına denk bir seviyesizlik olarak görürüm. 

Başa dönelim. 

Her yere aynı ismi vermek o ismi yaşatmaya çalışmaksa ortada ciddi bir problem var demektir. Bir şeyi zorla kabul ettirmek, zorla yaşatmak gerçeğiyle burun buruna geliriz.

“Atatürk Meydanına gel. Mustafa Kemal Caddesine gir. Gazi Sergi Sarayını bul…”

Yeşilköy Havaalanına “Atatürk” ismi teklif edildiği an tartışılamaz, reddedilemez bir otomatik kabul işledi. Zaten bu bilindiği için teklif edildi. 

Atatürk resmi asma mecburiyeti… Atatürk büstü bulundurma mecburiyeti… Her meydana Atatürk heykeli dikme mecburiyeti… Beraberinde bir Atatürk ticareti geliştirdi. Her okulda “Atatürk Köşesi” …

Atatürk’ü yaşatmaya yönelik her fikir o an mecburiyete dönüşmüş ve Atatürk’ün anlaşılmasına engel olmuş, Cumhuriyetin kurucusunu biraz daha fazla diktatör göstermeye yaramıştır.

Biz milli marşımıza ve bayrağımıza da aynısını yapıyoruz.

Okullarda her cuma kapanışta ve her pazartesi açılışta milli marş söyletmek…

“laaaar da yüzen… / obe! niiiiiiimmilleeeeetimin” berbat bestesiyle amatör küme maçlarında bile mecbur tutularak “milli” duyguları sıradanlaştırmak…