Canını yediklerim!

Bugün manzaraya tersten ve biraz da kişisel çerçeveye indirgeyerek bakalım.

Yani “Vatan sana canım feda!” sloganında tek kalemde harcamayı göze aldığımız “can”ı merkeze oturtalım.

Çünkü bu slogan o “can”ın ne ifade ettiğini anlamamızı gerekli kılıyor.

Bir yanda hayatından vazgeçme fazilet ve fedakarlığı gibi çok yüksek bir çıtada seyreden adanmışlık, diğer yanda mesele insani ilişkiler ve menfaatler olduğunda bir adım bile geri atmayacak inat derekesinde boğulmaya yüz tutuyor.

Hadi kestirmeden herkesin anlayacağı bir örnekle işi ortaya koyup devam edelim.

Darbe gecesi vatan için ölmeyi göze alanların/ bunu iddia edenlerin, “Reisçilik” yarıştırmaları ve bunu yaparken kimi zaman kraldan çok kralcı bir tavırla pozisyon edinme veya kaptırmama endişesi içinde yalpalamaları nasıl izah edilebilir?

Edilemez!

Birileri “Vatan sana canım feda!” derken çok da samimi değil desek hata etmiş olmayız.

Bu manzaradan onu anlıyoruz.

Nasıl ki Abdullah Gül ve Ahmet Davutoğlu’nun referandum kampanyası sırasında “evet” namına bir tavır ve söyleme imza atmamaları bu hallerini “tevil etmeyi” imkânsız kılıyorsa, “milli mücadele”den bahsedenlerin geriye dönük küllenmiş sıkıntıları karıştırmaları ve oralardan gündeme ateş taşımaları bu kısır tartışmanın taraflarını zan altında bırakıyor.

Demek ki, vatan uğruna feda edilecek canların, henüz feda edilmeden önce belli bir olgunluğa, ahlaka ve sosyal kaliteye de ulaşmalarını beklemek durumundayız.

Veya zaten o noktaya ulaşamamış ikircikli/pimpirikli canların kolayca feda edilemeyecek olmasını da öngörmeliyiz.

Eşeği yürütmek için ağzına ot uzatmak gibi, dava adamlarının beyinlerine de dolar destelerini ve/veya ekran/ mikrofon cazibesini uzatıp nasıl reaksiyon verdiklerine bakabilsek keşke…

Mesele boynuna bağlayıp sırtından sallandırdığı bayrakla tanklara doğru yürüyen beli bükük amca ile kamyonete doldurduğu komşularla cepheye koşan ablanın “can”larının olgunluğuna kefilim.