‘Baba biz seninle devam filmi gibiyiz’

Silivri günlerinde heyecanla beklenen anların başında “görüş günü” gelirdi. Ayda bir açık, ayda üç kapalı görüş. Açık görüşte en büyük mutluluk sarılabilmek. Kapalı görüşte, arada cam bölme var. Telefon ahizesi ile sesleşebiliyorsunuz.
Çocuklara bunu anlatmak mümkün değil. Arada cam niye var? Oğlum Deniz, iki yaşına gelince bunun bir pencere olduğunu düşünüp her köşede açma yeri aradı. Olmayınca cama vurdu. Baktı ki tek iletişim olanağı ses; ahizeyi aldı, sesin geldiği yeri öpmeye başladı. O anlarda içinizde cam kırıkları saatte bilmem kaç kilometre hızla uçuşsa da gülümsemeniz gerekir.
Dört yaşına gelince asıl engelin aradaki cam bölme değil, yüksek hapishane duvarları olduğunu düşündü. Bitim saatinde kopuşun, Deniz’in çığlıklarıyla yankılandığı bir açık görüş sonrası bir dozer almak istediğini söylemiş. Bizimkiler böyle bir oyuncakla oynamak istediğini sanmışlar. Az sonra dozeri ne yapacağını şöyle ifade etmiş:
“Hapishane duvarlarını yıkacağım...”
Beş yaş anaokulu günlerinde yeni arkadaşlar edinmiş. Gelin görün ki, iyi anlaştığı kimi arkadaşlarını ertesi gün dövmeye başlamış. Uzun süre nedenini bulamamışlar. Sonunda öğretmenlerden biri gerçeği fark etmiş; bizim Deno, bir gün önce babası tarafından alınan çocukları, ertesi gün pataklıyormuş!

*** Özgürlükte altı yaşına gelmişti. İlk aylarda yapmaktan çok hoşlandığı şeylerin başında birlikte tuvalete gitmek geliyordu.
Annesiyle hep kadınlar tuvaletine gitmenin hıncını her fırsatta, “Anneee, ben babamla erkekler tıvaletine gidiyorum” diye bağırarak aldı. Bir de açık görüşlerdeki dar zamanlarda omzuma alıp daireler çizerek yaptığımız yürüyüşü, uzun yollarda, parklarda yapmayı çok istedi ama, hayli okkalı...