Ah Erol, vah Mustafa...Bu ülkenin şehadete koşan çocukları

Mustafa Cambaz kardeşimdi. Kardeşten öteydi desem, anlatamam. Belki şöyle anlatırım… Babamı toprağa verdiğimizde, iki üç hafta önce sözleşmiştik. Hangimiz önce ölürse, öteki onun cenazesini kaldıracaktı. 

O gecenin akşamında... Uğursuzların kan dökmeye çıktığı gece kararmaya başlamadan birkaç saat önce aramıştı. Ne yapıyorsun, neredesin derken biraz oturalım sohbet edelim. Tamam. Bundan daha iyi haber olur mu Mustafa Cambaz’la sohbet edeceğim. Güleceğim, keyifleneceğim, gerçek bir dostun asla doyamadığım ışığıyla bir daha aydınlanacağım. Peki o? O zaten hep gülüyor, hep mutluluk saçıyor. Dünyanın bitmez tükenmez telaşı, sanki hepsini çözeceğiz zannettiğimiz dertleri bizim dilimizde. Mustafa’nın fotoğraf makinası var. Mustafa’nın camileri, çeşmeleri, tarihi eserleri var. Kedileri var... Mustafa’nın dağ gibi oğlu Alparslan’ı var, eşi Semra’sı var... Mustafa’nın eksiksiz hepsi onu seven tanıdık tanımadık, bildik bilmedik dostları var. Şehitlik musallasında yatarken bile tebessüm eden yüzü var Mustafa’nın.

İşte o akşam böyle güzel bir adamla oturacaktım. O, her zamanki yerinde Çengelköy’de. Yanında ya öteki kardeşimiz Mehmet Şeker vardır ya Hikmet Gök. Ya da ikisi birden. 11:00’de tamam mı, tamam. Sabırsız, saat 10:00’a doğru arıyor, “Hadi ne yapıyoruz?” Ne mi yapıyoruz? “Mustafa, asker köprüyü tutmuş. Şimdi ben de kılpayı geçtim” diyorum. Köprüyü tutmuşlar. Birkaç saat sonra Erol’u ve oğlunu ve başka Erolları, başka oğulları şehit vereceğimiz köprüyü tutmuşlar. “Oralarda sıkıntı var, sahil yolu da tutulmuş aman dikkat et” diyorum. Haberi yok. Öyle mi, diyor. Öyle. Sonra eve çıkıyor, haberlere bakıyor, yemeğini yiyor. Saat 01:00 civarı.