Aidiyet

Güvenlik her canlının en önemli siperidir. İnsanoğlu da bu genel kabulün dışında tutulamaz. İnsan ayrıca medeniyyün bi’t-tab’dır. Yani yalnız yaşayamaz. (Yalnızlık Allah’a mahsus). Bir aileye, bir kavme, bir cemiyete, bir millete kendini ait hissetmek bu çerçevede doğaldır. Buna dini, dili, coğrafyayı ve vatanı katabiliriz. İş tarihe, hatıralara, müşterek acılara-sevinçlere-hedeflere kadar gider.

Bir zorluğun altından dayanışma ile kalkmanın süruru nerede var. Dolayısıyla bizde “birey” değil “cemaat” önemlidir. Fert ancak cemaat içinde “şahsiyet” olarak temayüz eder. Bunun formülü şudur: Fert cemaate hükmetmeye kalkışmayacak; cemaat da ferdi ezmeyecek. Herhalde demokrasi budur.

İnsan eğer iyilikler, güzellikler, kahramanlıklar, cömertlik, faydalı eserler bırakmış, fakir fukarayı gözetmiş bir cedde mensup ise elbette hem onunla övünür, hem ondan güç alır.

Dini ve devleti Hak yolunda yürümüşse, bu dine ve bu devlete ait olmanın sevincini yaşar. Bizde ne burjuva ne de aristokrasi vardır. Bizim ölçülerimiz ahlak ve takva iledir. Bir aile çalıp-çırpma ile, haram mal ile zengin olmuşsa onun halk nazarında bir kıymeti bulunmaz. Haramzâdelik unutulmaz. Buna mukabil adam ayakkabı tamircisi olur; ama ahlakı yerindedir. Beş kuruşun üç kuruşunu sadaka diye verir, işinde hile yapmaz, yalan söylemez, takva sahibidir, haram yemez, merhametlidir, işte o adam ve ailesi “asil”dir.

İnsan bütün bu aidiyet unsurlarını bir yana kor, çağdaşlığa aykırı bulur, onları mahalli sayar, küçümser, hiçbirini “evrensel” bulmaz, dolayısıyla sevmez ve kendini “dünya vatandaşı” gibi görürse bütün bunlar ona mübarek olsun deriz.

Evrensellik bir aldatmaca, büyük bir yalandır. Güçlünün zayıfa dayatması ile vücut bulmuştur. Nedir yani Mozart evrensel olacak bu sebeple “yüce” sayılacak, Neşet Ertaş’ın esamisi okunmayacak.