Hayat zor

Görüyorsunuz büyük ve kalabalık şehirlerde insanlar kasılmış yüzleri ve çatılmış kaşları ile oradan oraya koşturup duruyorlar. Nedir bu telaş, bu sıkıntı, bu korku.

Bunun umumi bir sebebi var: Para kazanmak. E, ne olacak para kazanınca? Kardeşim burası köy yeri değil; süt inekten, ekmek tahıldan, meyve bahçeden gelmiyor; sıkışınca yoklayıp yumurta devşireceğin kümes de yok. Para ele geçince zaruri ihtiyaçlar giderilecek. Ne olur, ne olmaz diyerek bir bankaya bir miktar yatırılacak. Sonra.

Sonrası elde kalana bağlı. Elde epeyce bir şey kalmışsa, ve bu azalacağına artıyorsa; bir yandan asık bir yüz–çatık kaş ile koşturacak; bir yandan da bu parayı ezmeye çalışacaksın. Nasıl?

Sen hiç gazete okumuyor, radyo dinlemiyor, televizyon seyretmiyor, caddeleri-vitrinleri dolduran mallara, reklamlara bakmıyor musun?

Sırtına ne giyeceğini eşine çocuklarına mevsimine göre hangi giysileri alacağını, bunlardan modası geçmiş olanları atacağını (en kestirme yol kapıcıya vermek); hangi mağazaları dolaşacağını alış-verişin bir zevke dönüşmesi için neler yapacağını söylüyorlar, yazıyorlar, gösteriyorlar.

Defalarca, defalarca, defalarca. Gözüne sokarcasına, kafana kazırcasına. Sonra.