Zafer ateşi

Doğum sancısı gibiydi. Ortaya çıkan sonuç ne kadar güzelse, olana kadar yaşananlar bir o kadar acı vericiydi. Galatasaray bitime beş dakika kala attığı gol gibi oynarsa işler kolay değil, ancak altı maçlık yolun sonunda şampiyonluk çıkacak saat eşini bu golle yaktılar!
Burak Yılmaz sağdan, soldan, ortadan her yerden vurdu. Kendisini bile şaşırtacak şekilde kötüydü. Birini atsa iş daha erken bitebilirdi.
Galatasaray’ın maçı gol yemeden kapatması defans konsantrasyonundan daha ziyade Gaziantep takımının hücum gücünün yetersizliğindendi.
Okan Buruk’un hücum hattındaki rakip defans arkasına koşu yapacak özellikteki kenar oyuncularını sakatlık ve yorgunluk nedeniyle oyundan çıkarınca son yirmi dakika tamamen savunan bir takıma dönüştüler.
Melo bıraktığı yerde değil. Hamlelerinde zaman zaman yavaş kaldığını gördük. Fakat buna rağmen orta sahadaki defansif keskinliğinin takımına direnç kattığı da bir gerçek. Selçuk İnan ile birlikte oyunda golü en çok isteyen isimdi. Onlara yedek kulübesinden gelen Yasin de ayak uydurunca, Antep’in oyuncu değişiklikleri sonrası savunmaya çekilen takımını iyice kendi alanına hapsetti.
Telles’ten verim alınamadığı ortada.Olcan da sol ve sağ kanadın hücum hattında oynadığında kayıp. Maça onları bu pozisyonlarda başlatıp oyuncu değişikliğini Olcan’dan yana kullanmak, bir değişikliği heba etmek anlamına geliyor. Doğrusu Olcan’ın oynadığı dönem içerisinde iyi bir form yakaladığı sol bek pozisyonunda başlamak.