Annem gidince

Aklımın ucuna bile gelse hemen uzaklaştırdığım bir fikirdi annemin ardından bir yazı yazacak olmam. Bütün kelimelerimin sekteye uğrayacağını bildiğimden, içimin her cümle ile parçalanacağı duyacağımdan bu fikri hiç yaklaştırmamıştım yanıma. Ben ne kadar uzak dursam da ölüm yanı başımızdan hiç ayrılmıyor ki. Nefesi tam kalbimizin üstünde.

Annem yaşadığı gibi, sürdüğü ömür gibi sessizce ayrıldı aramızdan. Her ölüm ansızındır ama annemin aramızdan ayrılışı çok ani oldu. Birden, içimizi dağıtarak, bütün duvarlarımızı yıkarak, her şeyi ters yüz ederek.

Ölüme karşı inancımızda şüphe yok. Ölümler kendimize gelmemizi sağlayan en sağlam uyarıcılar. Buna karşı da hiçbir şüphe yok içimizde.

Annesi gidince insanın dünyasında ne kadar büyük bir boşluk oluşuyormuş onu anladım. Baktığı her yerde, duyduğu her seste, elinin, gözünün yetiştiği her yerde annesinin var olduğunu hissediyor insan annesi gidince.

Anneye karşı duyulan sevgi, annenin varlığı öyle kelimelere sığacak cinsten değil. Annenin ettiği duanın yerini tutmuyor hiçbir dua. Annem her seferinde beni dualarla karşılardı, dualarla yolcu ederdi.

“Annem bir yağmur gibi yetişir, duaları sıkı
Bilir, bir oğul nasıl kalkar ayağa, bir ırmak nasıl yol değiştirir
Bu benim dilimin tutulması gibi
Camın kırılması, yazdan geçilmesi, herkesin üşümesi gibi bir şey”