Savulun ben oruçluyum

Gündem sıcak, hava sıcak, ramazan güzel. İçimize bir iftar sevinci yayarak geçiyor günler. Her şey yaşandıkça güzel. Farkına vararak yaşadığımızda aslında hayat daha bir anlamlı ve kıymetli oluyor.

Gündem ne olursa olsun ramazanı geçiştirmemek gerek. Olması gerekeni en iyi şekilde ruhumuzda hissederek hayatımıza katmak için çaba göstermeliyiz.

Oruçlu olmak, bir sefere çıkmak gibidir. En güçlü donanımı yüklenip yükünün ağırlığını omuzlarında hissederek bütün kapılardan bu bilinçle geçmek gibidir. İbadetlerin hepsinin insana verdiği bir bilinç vardır. Bu bilinç kişinin hayat karşısında duruşunu da şekillendirir. Oruç, en sert yüreklere bile bir yumuşama kaynağı sunar. Önemli olan farkında olmaktır.

Aç kalmak sadece aç kalındığında çok da cazip bir fikir değil. Donanım şart. Şükrü çoğaltarak, sadakayı yayarak, çevremize daha hassas bakışlar atarak orucumuzu güçlendirmek için uğraşmalıyız. Aç kalmak işin en kolayı.

Haberlerde gördük; elinde kocaman bir sopa, etrafa saldıran, trafiği durdurmuş bir adam bağırıyor bütün gücü ile: “Deli etmeyin beni, zaten oruçluyum, atmış tepemin tası. Savulun!” Şiddet, hakaret ve oruçluluk halini buna sebep göstermek. Çok da zorlamamak gerek açlık sınırlarını bu ruh hali ile.

Atacağı yanlış bir adımda aklına gelen “Oruçluyum.” nidâsı bütün yanlış adımları geri alacak kudrettedir. Kişiye hükmedemeyen yüzlerce kurallar silsilesini oruçlu olmak altüst edip en üst sıraya getirir. Çalışırken, yürürken, konuşurken, sevinirken, ağlarken akla gelen oruçlu olmak; kişiye çeki düzen verir; kişiyi bir hizaya sokar. Bunda ne bir zorlama ne de baskı vardır. Oruçlu olmak kişinin hayatında bir devrimdir. Bir ay süren bu devrim, kişinin derlenip toparlanması için büyük bir fırsattır. Daha büyük devrim ise ramazandan sonra bu halin devam etmesidir.