Başladığımız gibi devam etsin

Sıkça aklımdan geçen bir söz var. Farklı versiyonları olmakla birlikte benim bildiğim ‘Türk gibi başla, İngiliz gibi devam ettir ve Alman gibi bitir’ şeklinde.

Orta Asya’nın uçsuz bucaksız topraklarından Anadolu’ya, hatta Balkanlara ve ötesine kadar uzanan yolculuğumuz, tuhaf bir şekilde bu sözü hatırlatıyor sanki. Heyecanla, coşkuyla ve şaşırtıcı bir hızla başlayan pekçok işin, eylemin ya da projenin, bir sonraki aşamada aynı özelliklerden mahrum bir yaklaşımla ele alınması, zaman zaman faciayla sonuçlanıyor.

Türk gibi başlamak. Neresinden bakarsanız bakın, sizi bir anda herkesin önünde kılan bir farka işaret ediyor. Tutkuyla, sanki hiç elimizden bırakmayacak gibi sarıldığımız işlerin başlangıcı hemen hep böyle. Eğer o hızla ve heyecanla yola devam etseniz, kimse sizinle boy ölçüşemez.

Daha anlaşılır kılmak için gözümüzün önüne futbolu getirmek en doğrusu. Açıkçası çocukluğum, Abidin Aydoğdu’nun anlattığı milli maçlarda yediğimiz her golden sonra ‘Yazık oldu, nasıl da güzel başlamıştık, nasıl da umut vermişti milli takım’ sözleriyle şekillendi sanki. Hızla, hırsla ve birazda geride kalma duygusunun beslediği öfkeyle çıktığımız yollardan, nasıl umutları kırılmış halde döndüğümüzün tuhaf örnekleriydi o maçlar. Spikerlerin anlatımına da yansıyan bu coşkunun, biraz da radyodan dinlemenin getirdiği hayal gücüyle sizi ‘Bin atlı o gün akınlarda çocuklar gibi şendik/ Bin atlı o gün dev gibi bir orduyu yendik’ dizelerine taşımaması ne mümkündü. Ya sonrası? Derin bir hayal kırıklığı.