Kimi nereye kadar taşıyabiliriz?

Terör örgütlerinin ne denli kullanışlı olduğunu, özellikle de bulunduğumuz coğrafyada çok hızlı ‘sponsor’ değiştirdiğini, daha da ötesine geçersek esasen önemli ölçüde varlık nedenlerinin tetikçilik olduğunu sıkça göz ardı ediyoruz. 

Kuşkusuz bu analiz, böylesi örgütleri ortaya çıkaran nedenler üzerinde durmamıza ve anlamamıza engel değil. Ancak bu örgütleri ve onların siyasi uzantılarını, sadece bu nedenler üzerinden okumak, yeri geldiğinde taleplerini meşru görmek, en azından haklı görmek gibi bir yanlışa sürüklüyor bizi. Oysa sonuç itibarıyla talepleri ve gerekçeleri ne olursa olsun, ortada terör varsa, bunun ne meşruiyeti, ne de haklılığı söz konusu olamaz.

Bir sorunu anlamaya çalışmakla, onun üzerinden ortaya çıkan her şeyi anlayışla karşılamak arasında çok ciddi bir fark var. Nitekim PKK ve onun siyasi uzantıları, gerek Türkiye içinde, gerekse uluslararası zeminlerde böyle bir yanlışı kendi lehlerinde kullanarak ciddi manevra alanları buluyor. Tam da bu nedenle, terörle mücadelenin en kritik anlarında bile belli çevrelerde ‘taraflar silahı bıraksın’ gibi akıllara ziyan açıklamalar ya da tezlerle karşılaşıyoruz.

Bir ülke eğer terör gibi bir belayla karşı karşıya ise, onun hukukun sınırları içinde verdiği mücadeleyi tartışmak eğer kötü niyetli değilse, tek kelimeyle aymazlıktır. Belki de şu ana kadar bu süreçteki en büyük eksikliğimiz, haklı bir mücadeleyi anlatamamak oldu.