Anne!

Katıksız, hesapsız, körü körüne, karşılık beklemeden severiz. Nereden gelir, nasıl gelir, insan böyle karşılıksız sevmeyi nasıl öğrenir.
İyilik sevgisi.
Güzellik sevgisi.
Hepsi anneden aşılanır.
Kendi özünü sevmenin bir başkasını sevmeye dönüşmesi de Karacaoğlan'ın dediği gibi  “omuz verip arkasından götüren,  meme verip ağız yukarı yatıran,  adam edip meclislere getiren”  annelerin karşılıksız desteğinin meyvesi değilse nedir? Çok çalışmış, çabalamış, başarmak için kendine ve ailene söz vermişsindir fakat o yıl sınıfı geçmemişsindir. Üzülürsün. İçine kapanırsın. Anne sezer, anlar. Sözünü etmeden, hissettirmeden “üzüldüğün şeye bak… Hayatının tek saniyesi bile bu üzüldüğün şeyin çok ötesindedir…”  duygusunu aşılar, gelecek yıl çok üstün notlarla başarırsın.
Baba övünür.
Oğlum bana çekti.
Başarıyı sahiplenir.
Anne, karşılıksız.
Hesapsız.
Özveri heykelidir.

*  *  *

Biz, 5 kardeşiz.
Dört kız, bir oğlan.
Babamızı erken kaybettik, 5 kardeş sevgiyi şimdi 90 yaşında annemiz Billur Doğru'da öğrendik. Çok işten, yürekten, güzel yazılar yazıldı. Anneler Günü kutlandı. Dünkü gazetelerde anneleri anlatan en güzel yazı; Murat Can Çicek' in başarı öyküsüydü. Doğumunda doktor hatası yüzünden çaresiz bir derde düşmüş; yürüyemiyor, ellerini kullanmakta zorluk çekiyor ve konuşmakta  bunalıyordu.  Murat Can'ın annesi oğluna önce evde okumaya yazmayı öğreti, okullara birlikte taşındı. Ayaklarına ayak, ellerine el, diline dil oldu. Üniversitede yurtta onunla beraber kaldı. Murat Can, bilgisayar mühendisliği  bölümünden üstün başarıyla mezun oldu, Amerika'da bir üniversitede “doktoraya”  kabul edildi.  Oğlu Murat,  ABD'de “yapay zeka” üzerine doktora yaparken onun eli, kolu, dili olmaya devam edebilmek için anne Nilgün Çiçek 55 yaşından sonra otomobil kullanmayı ve İngilizce konuşmayı öğrendi.
Annelik bu!
Biz sevildiğimiz için severiz. Karşılıksız sevmeyi annemizden öğreniriz.