Başı eğik diklenme!

1990’lı yıllarda ekonomi muhabirliği yapıyordum. Ege Sanayici ve İşadamları Derneği başkanı vardı. Adı Sıtkı Şükrü Er. Yaşıyor mu bilmiyorum? Yaşıyorsa selam gönderiyorum.  Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne alınması  tartışmaları o yıllarda da vardı.  Avrupalı kimdi? Biz kimdik?  Sıtkı Şükrü Er, bizi anlatan şiir yazmıştı.
Akılımda kalanı şöyle:
“Her birimiz;
Lübnan şiiri ile vurulur.
Acem aşkıyla savrulur.
Ermeni hüznüyle kavrulur.
Laz muzipliği ile güler.
Rum gustosuyla keyiflenir.
Arnavut inadıyla disiplenir.
Yahudi ürkekliğiyle biçimlenir.
Roman neşesiyle keyifleniriz.”
Sıtkı Şükrü Er, bu şiiri “insandan insana içtenlik köprülerinin kurulmasını yeni baştan ele almak zorundayız” mesajını vermek için yazmıştı.  21. Yüzyıl bizleri (yani Anadolu’da yaşayanları) bir yandan giderek daha çok aslımıza sarılma ve öbür yandan da giderek daha güçlü biçimde “muasır medeniyeti onun Avrupa evine girerek yakalama”  içtenlikli arzusuna götürecekti.

* * *

Son 15 yıl rüzgar gibi geçti.
Aslımızdan epeyce koptuk.
Alpaslan, Timur isimleri unutuldu.
Merve, Furkan isimleri geldi.
Araplaşmaya döndük.
Avrupa’ya karşı da yerli, yersiz, sebepli sebepsiz  “diklenme- dik durma” söylemi adı altında soğukluk girdi.  Almanlar uçaklarını, o uçakları kullanacak savaş pilotlarını getirmiş Adana İncirlik Üssü’ne kondurmuşlar. 15 yılın çok çok öncesinden , NATO anlaşması çerçevesinde izin verilmiş. Önemli değil, önemli olan 15 yıldır da anlaşmaya uyulmuş. Alman milletvekilleri, “Biz Adana İncirlik’te yerleştirdiğiniz savaş uçaklarını, savaş pilotlarını ve personeli ziyaret edeceğiz” diyor.
Savaş pilotunu sokmuşsun.
Milletvekiline izin vermiyorsun.
İçtenliğe ne oldu?