Bin yıllık kardeşlik bitiyor uyanın!

Türkler ve Kürtler, kalplerinin derinliklerinde “asker, polis, öğretmen şehit edenlerin bin yıllık kardeşliği bitiremeyeceğine” inanıyorlardı.
Birbirine karışmış.
Doğusu Batı olmuş.
Batısı Doğu kesilmiş.
En büyük Kürt şehri Diyarbakır değil, en çok Kürt kökenli insanın yaşadığı şehir İstanbul, İzmir olmuş.
Neyi böleceksin?
Nasıl böleceksin?
Kardeşliğe niçin kıyacaksın?
Kardeşliği bitirme noktasına getiren “silahlı başkaldırının”  30 yıl sürmesi yüzde 80’ini çok genç yaşta 40 bin insanın canına kıyılması da değildi. Her şehit cenazesi “kardeşliğin bitmeyeceğini” haykırarak kaldırılıyordu:
Şehitler ölmez.
Vatan bölünmez.
Vatan bölünmez demek.
Kardeşlik bitmez demekti.
Hem Türk’e ve hem Kürt’e “kardeşlik bitebilirmiş” dedirten “Barış Süreci” denilen görüşmelerin samimiyetsizliği, sahteliği, lider parlatma (Erdoğan ile Öcalan’ı) yapaylığıydı.

* * *
Elin taşı bana değmez.
Dostun gülü yaralar beni.
Adına barış süreci denildi. Barış masasına silahla oturuldu.  Silahlı kalkışma başlatanlar silahlarını bırakmadılar. Tayyip Erdoğan da “silahın bırakılarak barış görüşmelerinin yapılmasında” ısrarcı olmadı, Kürt seçmene hoş görünüp her seçimde oyunu artırma bencil hesabı yaptı. Abdullah Öcalan da “silahla barış masasına oturmamız Türk kardeşlerimizi yaralar, barıştığımız zaman yüz yüze nasıl bakarız” diyen ince bir düşüncenin içinde  hiç olmadı.
2 lider birbirini parlattı.