Patlıcan ektim! Patates çıktı!

Aynen böyle olmuş: Ülkemizin hatırlı zenginlerinden ve iş dünyasının ileri gelenlerinden ve daha da önemlisi “elektrikle çalışan yerli marka otomobili” üretsin diye seçilen 5 babayiğitten biri olan işadamı, İstanbul Boğaziçi’nde Rumelihisarı’nda ikinci grup tarihi tescilli eski eser binayı “müze yapacağım” diye izin almış, kendine lüks villa yaptırmış.
Patlıcan ektim.
Patates çıktı.
Böylesi çok oluyor.
Kim arar, kim sorar!
Adalete gitsen.
Adalete de güven kalmadı.
Şimdi bulurlar birkaç “parlatma yazarı”  Rumelihisarı’ndaki binayı gezmeye götürüler ve onlar da ertesi gün gazetelerinde; “Bina çok harika olmuş, güzelce yenilenmiş, İstanbul için tarihi kazanç, binanın plan karakteri ve mimari niteliği olduğu gibi korunmuş” diye yazarlar.
Kapanır gider.

* * *

AVRASYA Tüneli için de harika bir proje, ağır inşaat sanayinin son seçkin örneği ve yüksek mühendisliğin ulaşabildiği son nokta, ülkemizin kazancı diye yazılıp tanıtılmıştı.
Kimsenin şüphesi yok.
Kesinlikle harika proje.
Kesinlikle ülke için kazanç.
Sorun kesinlikle “niçin AVRASYA Tüneli’ni yaptınız” değil. Asıl soru şu: İstanbul gibi nüfusu yaz aylarında 20 milyona dayanan ve Asya ile Avrupa arasında gidiş gelişin 2 saati bulduğu bir kentte neden garanti verilen araç sayısı 24 yıl 5 ay boyunca, sabit olarak günde 68.000 olarak belirlendi?
Ve daha da önemlisi:
İlk yıl günlük 20 bin araç.
İkinci yıl günlük 30 bin.
Üçüncü yıl 40 bin.
Dördüncü yıl 50 bin.
Ve beşinci yıldan sonra da geçiş garantisi sabit olarak 68.000 araç diye AVRASYA projesi yapılsaydı; ilk yıldan 25 yılın sonuna kadar Hazine’ye bir yük binmeyecekti.
Adaletsizlik doğmayacaktı.
Sadece geçen ödeyecekti.