İyi-kötü-çirkin

1990’ların başında İstanbul’un Avrupa yakasında amatör ligdeki bir futbol takımında Nihat isimli bir forvet oyuncu vardı. Hızlı, yetenekli bir golcüydü.

Bir maçta, rakip kaleye yakın mesafede karşı takımın savunma oyuncusunun ayağındaki topu alırken beraber yere düştüler.

Nihat sinirlenmiş, yumruğunu yere vurmuş, hırsla ilk ayağa kalkan o olmuştu. Ama yüzünde kızgınlık yoktu, üstüne üstlük kendisini düşüren oyuncuya sağ elini uzatıp yerden kaldırarak centilmenliğini de göstermişti!

Nihat, rakip oyuncuyu yerden kaldırırken tuttuğu elini bırakmadığı gibi sol kolunu da sıkıca boynuna dolamıştı. Hakemi ve seyircileri şaşırtan bir şekilde samimi davranıyordu.

Nihat, bir yandan yüzündeki gülümsemeyi koruyor diğer yandan boynuna sarıldığı rakip oyuncunun kulağına ana avrat küfrediyordu.

Bunu küfredilen rakip oyuncu dışında duyan yoktu. Küfür işiten oyuncu, iğne batırılmışçasına bir anda Nihat’tan kurtulup onu itti. Nihat yere düştü ve küfür yiyen rakip oyuncu haklı olmasına rağmen sarı kartı gördü.

Nihat, antrenör ve takım arkadaşlarının olduğu yedek kulübesine bakıp pis pis sırıtıyordu. Hocası ve arkadaşları da onu alkışlıyordu.

Nihat’ın yetenekli bir forvet oyuncusu ama ahlaksız biri olduğunu biliyorlardı. Onlar için de önemli olan ahlak değil, maçı kazanmaktı.

HA NİHAT HA LÜTFÜ

Lütfü Türkkan’ın, şehit ağabeyi Tahir Gümren’in boynuna sarılması, sanki onu yatıştırmak istercesine, samimi bir şekilde kolunu boynuna dolaması ve