Adalet Yürüyüşü’ndeki o insanlar nerede?

Bu böyle daha ne kadar sürecek? Her türlü kırmızı çizgi daha ne kadar böyle kör kör gözüm parmağına aşılacak? 
Ayşenur Arslan dün Birgün’de kafasını çaresizlikten artık bir yerlere çarpmak isteğinden bahsediyordu. 
Acaba kaç kişi böyle yaşananlar karşısında “kafasını bir yerlere vurmak”, “kafayı sıyırmak” duygusunu paylaşıyor? 
Nuriye ve Semih 190 küsur gündür açlık grevindeler... 
Sadece “işlerini geri almak için” başlattıkları açlık grevi sürecinde üstlerine yapıştırılmadık terör markası kalmadı. 
Demir parmaklıklar ardındaki 4 aya yakın sürenin ardından nihayet sonunda perşembe günü duruşmaları yapıldı. Ama “yetersiz personel” gerekçesiyle duruşmaya getirilmediler. Gıyaplarında görülen davada “tutukluluklarınındevamına” karar verildi. 
Üç gün önce Silivri’de de “Cumhuriyet” davası vardı. Türk basını için bir tarihi “ibret vakası”na dönüşen, gazete haberleriyle manşetlerin yargılandığı davada, gazetecilik dışında faaliyetleri olmayan arkadaşlarımızın keza gene “tutukluluklarının devamına” karar kılındı.

Üstünler hukuku